Қазығұрттың қоңыры

Қаламдас бауыр Бақытжан Алдиярға

Сен – Өгемнен,
Мен – Кегеннен,
Азамат ек өрлеп, өнген.
Қолымызға қалам алып,
Сырлас болған шерлі өлеңмен.

Еркелеткен төңірегің,
«Қазығұрттың Қоңыры едің.»
Тағдыр кештің Қаныбектей,
Қасқа ақынның соңына еріп.

Кездеріңде мұң қамаған,
Безіп кеттің Шым-қаладан,
Алматыдан табылар деп,
Жырларыңды тыңдар адам.

Қайдам, бірақ, шын ақынға,
Шынайы Өмір ұнасын ба?!
Ой-қиялың көкте жүр ғой,
Жолығардай бір Асылға.

Сен жырлайсың Өгеміңді,
Мен жырлаймын Кегенімді.
Өмір ғажап болса-дағы,
Өлеңіміз неге мұңды?

Барсам деп ем Өгемге мен,
Шақырмайсың, дегенменен.
Сен оданда осы жазда,
Қамданып ап, Кегенге кел!

Дертіміздің дауасы азда,
Бөленейік дара сазға.
Кегенге кел, содан ары,
Апарамын Қарасазға.

---