Алтай аңызы

Арда Алтай мен Алматының арасын,
Жалғамасаң қалай тыным табасың?!
Дөң басында бұғы тұр ма,
Жарты аймен
мүйізінің көбейтіп бір саласын?!
Анаң мен тек ақ әлемді көресің,
Сана қайда сергелдеңді сезетін?
Қайнар – көзі үзілсе де ақ бұлақ,
Құйырығы жоқ кесірткедей безетін!..
Ғажайып боп көрінсін деп қара түн,
Жанарыңа жұлдыз сурет салатын.
Самал тербеп өтсе сылқым гүлдер де,
Шық – моншағын ауыстырып тағатын.
Таста от шашып тұлпарлардың тағасы,
Жан отым да тұтанған - ау шамасы.
Жартастарға айғайласаң,
Үніңнің
жетер шауып көп жаңғырық – баласы.
Алтай!
Алтай!
Аңыздағы бір ұғым,
Шыңғырады құрық бунап құлының.
Медет тұтам көріп көктен жарты айды,
Кер бұғымның мұйізінің сынығын...
Үнсіздік
Сол үнсіздік, бір үнсіздік баяғы,
Қара тасқа батып кеткен аяғы.
Дала оты да қара түннің ерінін
Cаусағымен үнсіз басып қояды.
Өзендейін құмға арнасы бұрылған,
Сірә, қандай тағдырға мен ұрынғам ?
Найзағай да ақырмайды,
Үн-түнсіз
Аққан жұлдыз тамағына тығылған.
Мен қол созған аспан да, анау, шаршады,
Мойыныма үнсіз білек артады.
Тиын түспес төңкерілген мың түбір
Секілді мың қайршының қалпағы.
Саналардан сарқылғандай күш ұлы,
Үнсіз еміп күмәннің мың күшігі.
Бұлақ үнсіз тарқатылар жүн жіптей
Қуалаған түннің қара мысығы.
Қүте-күте жауап тілсіз қоғамнан ,
Саңырауға айналыпты сан арман.
Қаламыммен қазам үнсіз кеудемді,
Табамын деп дауысымды жоғалған.

---