Құлагер – ғұмыр

(Ілияс Жансүгіровке)

«Хұсни ғаламның құс жетпес...» қиыры,
Күңіренген көкжалдың көксеген үйірі…
Бөрілі байрағы желбіреп жол алды,
Оғлан ұланы Тәңірге сиынып.
Қара жол баяғы қалпында мүлгиді,
Тым ұзақ тартып ең шер толы бір күйді…
О, неге босады,
Даланың жүйкесі?
Кәрі жартас бетінен тамшылар сырғиды.
Тамшылар боялып жапырақ ніліне,
Түсімде ақсөңке сүйекке сүрінем...
«Самұрық ұя сап, балапан түлеткен,
Бәйтерек қалайша түбінен шіріген?».
Үркітті кімдерді
Ойыңның салмағы?..
Сол жылы өшкен шам ұзақ жыл жанбады.
Құлагер сүрінген далада мертігіп,
Ақсады аңдаусыз Алаштың арманы…
Жарасын жасырып жалайтын күн ұзақ,
Жаралы бөлтірік тау қарап ұлымақ.
… Далалар төсінде Құлагер – Қазақты,
Елестер қуады қолына құрық ап.

---