Өлең, жыр, ақындар

Ахаң туралы аңыз

  • 16.09.2021
  • 0
  • 0
  • 722
Алламен атың ұқсас арыстаным,
Шыққанда Лаухил Махфуз – ғарыштан үн.
Тіл қатқан сол Тәңірге адамзаттан –
Сен едің, құлақта әлі дауыстарың.

«Ахмет Құдайменен сөйлесіпті» –
дегенді жер құлағы сан есітті.
Құдай да қазақшаға жүйрік екен –
Екеуі бір рахат күй кешіпті.

«Қазақты Құдай оған «ел қыл» депті,
Еншіңе ен даланы бердім депті.
Сондағы Елшім сенсің, саған сенем –
Беделім, сен боласың белгім – депті».

Ал содан бастады Ахаң тілден бәрін,
Алғандай Айдан – қуат, Күннен – жалын.
Тазартты ылас сөзден, кір-қоқыстан –
Нәр құйды, тіл емдеудің білген заңын.

Көтерді ғылыми тілге дейін оны,
Мағынасы бәрі – жаңа, бәрі – соны.
Содан соң ашты ғылым қақпасын ол –
Адамзат дамуының сара жолын.

«Сен түгіл Құдайыңның өзі білген, –
Тіліңнің қасиетін сезіп, үйрен!»
Деді де қазағына, бауырына –
Жоқ еді осы жолда көзін ілген.


Не керек, сор ма біздің маңдайдағы,
Айыпты үйіп-төгіп қай-қайдағы.
Көпсініп алтын басын пақыр елге –
Қамады, қырға айдады, ойға айдады.

Ойлаған жеткізбеді мың ісіне, –
Тағдырдың дегенінше, мұнысы не?
Кезінде Көк Тәңірісі ұйықтап қалған
Атты оны «жер құдайы» түн ішінде! –

Естідім осы аңызды бала шағым,
Кезімде ой – аласа, сана – шағын.
Көз қиып Ахаңды ату неткен сұмдық –
Қазақтың атқаны ол болашағын.

Бәрі бар халық айтқан осы аңызда,
Жақсыға жасық сөзді қосамыз ба? –
Халық бар, халық болса Ахаң да бар
Әнекей, отыр қазір ортамызда.

Шілде айы, 1991.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Мұнара туралы ой

  • 0
  • 0

Түркістанның аспанында тұңғиық
Жерге балқып түсетіндей күн күйіп.
Сардалада ыстық сағым көтерген
Хожа Ахмет мұнарасы тым биік.

Толық

Жігіт

  • 1
  • 0

Кездесуге алғаш бетпе-бет
Жүгірді Дон Еділге,
Орнады теңіз көкпеңбек
Құшақтасқан жерінде.

Толық

Сәлем саған, Сырдың елі

  • 0
  • 0

Аяулым, амансың ба, Сырдың елі!
Ақжамбы, асыл маржан жырдың елі!
Сен шықтың қарсы алдымнан таң боп атып,
Көңілім де саған құмар бұлбұл еді!

Толық

Қарап көріңіз