Ахаңды аңсау

Жолаушыдай боп түн қатып,
Кететіндей ме тіл қатып.
Қасірет қанша көрсе де,
Өмірге жан еді шын ғашық.
Өзіңді іздеп сағынып,
Ұрпағың отыр толғатып.
Шығардың ерте атыңды,
Пікірің ашық батыл-ды.

Таныған қазақ ежелден,
Батырдан бұрын ақынды.
Сенделген сонау заманда
Анаңа жаздың хатыңды.
Заманға қарсы шаң тұрып,
Көрмеген қазақ бақ тұнып.
Бабалар аттан түспеген,
Саурына тұлпар қақ тұрып.

Ерлікпен өткен атаңда,
Жауына найза лақтырып.
Жүректен шыққан өрт үні,
Тағдырдың берген мол сыйы.
Еңіреп кеттің ел үшін,
Өтелмей қалды-ау.
Еске алып сені толқыды-ау,
А қкөлдің ақжал толқыны.

Жастығың қайда болған жаз,
Құрбыға қалды-ау айтқан наз.
Күймеге жеккен «қос жирен»,
Себепте болған болған.
Қайда деп «Қарғаш» іздер ме,
Ақкөлден ұшқан қоңыр қаз.
Арқалап Кеңес жазасын,
Кездің-ау Сібір даласын.

Тінткенмен бойын Балтықтың
Сүйегін қайдан табарсың.
Тіріңде таппай қу дәуір,
Өлгенде берді-ау бағасын.
Соққанда дауыл ашынып,
Көңіліңді кетер сапырып.
Шымырлап ағып Қарасу,
Жатқандай сені сағынып.

Күдерін үзіп күрсінер,
Ақкөлің дір-дір басылып.
Жүрегінен халық табылдың,
Әлемге айқын танылдың.
Айдаудан айдау қажытып,
Топырағыңды туған сағындың.
Қамынан басқа ұлтыңның
Ешкімге жоқ еді жазығың.

Туатын ерді ел - дейді,
Ері жоқ елді жер,- дейді.
Халық жауы болды дегенге,
Ешкім де енді сенбейді.
Ардағым болар ұлы – Ахаң,
Шырағың мәңгі сөнбейді.
Гүлдейді жаның гүлдейді,
Тек тәнің мұны сезбейді.
Қанішер қапас қас күнге,
Төзбейді ұрпақ төзбейді.
Сау болса елім, Қазағым,
Өлмейді, Ахаң, өлмейді.

---