Хан кене жайлы жыр

Құйынға айналып жарысқан ұшқан құспенен,
Апталап,
айлап, бел шешiп ыстық iшпеген.
Баз кешiп барлық жер бетiндегi бақыттан,
Қарындас үшiн жиырма жыл аттан түспеген.
Далаң ғой мынау сағымы қырда ойнаған,
Жылына қанша батырдың тойын тойлаған.
Сен кеткен жаққа тiзiлiп ұшса тырналар,
Қазақтың соңғы ханы едi ғой деп ойланам.
Басқыншы ма едi ол, жұмсаған жатқа әскердi,
Намыстан мәңгi мекен ғып қалды-ау басқа елдi.
Ыстықкөл жаққа жол түскен кейбiр шақтарда,
Хан Кененi ойлап көзiме ыстық жас келдi.
Түсiмде кейде...
сарбаз боп ерiп кеткiм кеп,
Көзiмнiң жасын көл қылып үнсiз төктiм көп.
Ағыл да-тегiл жастығым су боп ояндым,
Жаныңа сенiң Наурызбай болып жеткiм кеп.
Ақ киiздегi ақ парыз қанмен өтелген...
Бүгiнде мiне...
құлдыққа елдiң етi өлген.
Қырық ғасырда қайта тумайтын Хан Кене ол,
Алашы үшiн жауына қылыш көтерген.
Басын кестi ол, бауырдың жауға бас ұрған,
Жай бiреу түгiл жақыннан сырын жасырған.
Аруағын сүйiп Абылайдайын атаның,
Ұлты үшiн мәңгi жалғыз қап қару асынған.
Әңгiме едi бұл дүрлiгiп халық,
бақ тыңдар,
Сан ғасырларға аңыз боп қанат қақтыңдар.
Ұлы ұлысқа қасiрет келген сол түнi,
Хан Кененi емес, Түрiктi сатты сатқындар.
Артында кектi,
жолбарыс тектi ұл қалып,
Шағылдар басқан бұйра да бұйра құм налып.
Шерлi жел желпiп қобыздың әнiн сыңсыған,
Дүние жалған қабағыменен тұр бағып.
Сыбырлап шалдар шертетiн бiр сыр балаға,
Айналды дала қаңғыбасы көп қалаға.
Парлатып жасты күңiрентiп құран оқыдық,
Белгiсiз мұңлық томпайған неше молаға.
Айтпайды әлi, әйтпесе, бұл ел бiледi,
Құптаса бiрi,
парықсыздауы күледi.
Әуезов сынды алыптар шектi азапты,
Кенесарыны сүйгенi үшiн жүрегi.
Айналып көктi жүргендей әлi жебе бiр,
Тербейдi менi көне бiр тарих, көне жыр.
Нысанбай жырау жырлаған осы жорыққа,
Ағажан сен де көңiлiңдi ептеп бөле жүр,
Айналып көктi жүргендей кектi жебе бiр!..

---