Өлең, жыр, ақындар

Ымыртта

  • 24.09.2021
  • 0
  • 0
  • 572
Даланың қымтай орап шырын гүлін,
Жазғы кеш түсіргенде шымылдығын,
Көлеңке күңгірттене қою тартып,
Дүние көз алдымда құбылды мың.
Жүзінен күндізгі рең сырғи қашқан,
Маужырап, ұйқы қысып, мүлгиді аспан.
Сапардан шаршап қайтқан жолаушыдай,
Ақырын түн келеді ілби басқан.
Ауаның ыстық демі сәл суынып,
Келеді қараңғылық қаусырылып.
Төңірек тұңғиыққа бата түсіп,
Көрінбей қарауытты, тау сырылып.
Шегіртке үнін созып әлдеқайдан,
Балқытар баяғы бір жанға жайлы ән.
Жанарың жасырынған әлдекімді
Үңіліп іздегендей бар маңайдан.
Тәтті еді шырыны мол бұл сәт қандай!
Ынтығар жүрек шөлдеп, сусап таңдай.
Самал жел құлағыңа сыбырлайды,
Еске сап өткеніңді мұң шаққандай.
Қоламта кеудеңдегі қоздағандай,
Тұрасың ойға батып, қозғала алмай,
Жер жаңа, аспан жаңа – дүние балғын,
Секілді еш нәрсе де тозбағандай.
Кенеттен қатты серпіп қанатыңды,
Қақ жарып самғардайсың қара түнді.
Бірақ та жете алмайсың ұшығына:
Дүние қашан, қалай жаратылды?..
Дүние – әрі көне, әрі жаңа,
Қарайсың беріге де, арыға да.
Бір ысып, бір суынған бұл сәтіңді
Өзіңнен өзге, сірә, жан ұға ма?!

1984



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Қияметтің көпірі

  • 0
  • 0

Тарбағатай – туған жерім, алыс қалды ар жақта,
Шыдар ма екен буған белім зілден ауыр салмаққа?
Құлақ салмас керең дүние мендей мұңлық заржаққа,
Кімге барып шағынамын, жыламасам аруаққа?

Толық

Бой сала биіктейді

  • 0
  • 0

Әркім де өрмелейді тауға қарай,
Тізгінін ұстата ма арман оңай?
Шығатын өздігінен өрге кім бар,
Қарманып, әр бұтадан саумаламай?

Толық

Қаракерей Қабанбай

  • 0
  • 0

Күн туса ел басына әлде қандай,
Атойлап атқа қонған ер Қабанбай.
Жаратып Тәңір өзі жаннан бөлек,
Сүйегін шар болаттан сомдағандай!

Толық

Қарап көріңіз