Қашан тұзақ түскенше...

Қашан тұзақ түскенше сөйле, тілім,
Баба аруағы бермейді кейде тыным.
Рахаты өзінен аспаған соң,
Тастап кеткен соңына бейнетімін.
Қалдырары болмаса одан басқа,
Разы екен соған да адам жаста.
Жеткізеді, білмеймін, қанша жерге
Астымдағы болдырған жаман қасқа.
Тебінгімді тесердей тепектеймін,
Тікке келсе, түсе қап жетектеймін.
Бақыр басым байлаулы құл болған соң,
Азабымның әмірін екі етпеймін.
Өз сорымнан көремін не көрсем де,
Қурасам да, қайтадан көгерсем де.
Өкпелемей көрімде тыныш жатам,
Өкініштің опығын жеп өлсем де.
Шартарапты шолады зерікпеген,
Жүре берсе жылжыған көлікпенен.
Бейнетімнің бетіне шаң жуытпай,
Құдай басқа салғанын көріп келем.
Көргенімнің тіземін қайсыбірін,
Күншілік жол жасаса айшылығын.
Әлдеқашан тас болып шиеленген,
Мен шешем бе тірліктің қайшылығын?
Арқасына аяздай жиі батқан
Тауқыметтен талайдың миы қатқан.
Жүгірген аң, ұшқан құс құтылған ба
Сұр мергеннің оғынан қиып атқан?
Қарауылға ілінсең оқ табады,
Қанға батар құл басың ноқтадағы.
Ұясына ұңғының бұққан жендет –
Айырмайды қорғасын ақ­қараны.
Ойға көштім соны ойлап, кырға көштім,
Кездеспеді көшімді бұрған ешкім.
Шөгіп жатқан түбірін қопарам деп,
Қарағайын қайғының ырғап өстім.
Дүбіріне ілесіп желаяқтың,
Ұйқыдағы жыртқышты көп ояттым.
Кетпенге ерген тоғанның суындай боп,
Қалай бұрса заманым, солай ақтым.
Қуа берсе қайтемін, лайланам,
Кіремін деп құрдымға кім ойлаған?
Бетпақ шөлдей мен­дағы безерермін,
Кеңшілігін қимаса құдай маған...
Қатал тағдыр тіс жарып тырс етпесе,
Қашқан үміт қайырылмас бір шеттесе.
Көк бөрідей ұлимын көкке қарап,
Көрінген ит тақымдап, тірсектесе...

---