Өлең, жыр, ақындар

"Үнсіздікті ұнату"

Табиғаттан жан едім салқын қанды,
Ұнатамын үнсіз қап, тартынғанды.
Жүректегі сезімді тұншықтырып,
Алыстатып аламын жақын жанды..

Ашықтықты мен өзім жаратпаймын,
Жая берсем кетпейді тарап қайғым.
Тіл-ақылдың өлшемі емес пе еді?
Сондықтанда барлығын сараптаймын.

Жамандамай өзгені күндеместен,
Өз-өзіммен бақытты күндер кешкем.
Өсектесін өзгелер ғайбаттасын,
Жеңе салам оларды үндеместен.

Көп сөйлеген тілінен тұтылады,
Ойланбаса өмірден ұтылады.
Үндеместен үйдей бәле шыға қоймас,
Үндемеген бар бәледен құтылады!






Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз


Қарап көріңіз