Өлең, жыр, ақындар

Керағыс

  • 16.01.2022
  • 0
  • 0
  • 995
...Онда солай болатын,
Ай толықсып маңдайымнан туатын.
Күн жарқырап маңдайымнан шығатын...
Көкжиекке құлағанда
шапағы,
Белбеуімді безендіріп тұратын.

Жаным жалғыз нұрдан медет тілейтін,
Табиғатпен бірге күліп, жүдейтін.
Төр ғана бар, есігі жоқ қосымда,
Есімі жоқ пайғамбарлар түнейтін.

Жылдар өткен шудасынан шұбырып,
Менде тұғын нар бойындағы ірілік.
Айдаһарға жебе тартып құлатқам,
Домбырамның шанағынан суырып.

Жұлдыздардың санын білем,
(жан-жаққа
Аққандарын арулаймын ардақтап).
Сан шапағат шашулы еді жолымда,
Сан несібе жамырайтын таңда аппақ.

Е-е-е, ертегі еркіндігім бұл менің,
Өңім шығар, түсім шығар.
Білмедім.
Ұсынды да ол жұпар дала гүлдерін,
Есігінен енбей кетті түрменің.

2007 ж.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Алтай. Қыс. Сағыныш

  • 0
  • 0

Аязына сүңгисің
Айдалада,
Жылылық бар онда бір ойламаған.
Тұмсығыңмен жұтасың,

Толық

Сурет

  • 0
  • 0

Жалғыз үй таудың ішінде,
Алтайды ақ кебін жабатын.
Тек анам жаққан түтінге,
Жалғанып тірлік жататын.

Толық

Қайран сөз

  • 0
  • 0

Бұлар шулап жазады,
Измдердің иір-иір жолдарын,
«Елесінің ұзын-ұзын қолдарын»,
Өзі ішінен өзі мыңға бөлініп,

Толық

Қарап көріңіз