Батқан ай. Байғыз жыры

Алқымнан алып мүлде арқан қайғы,
Қайғының уын ішем қалқам жайлы.
Қара түнде қанатын алыс сермеп,
Саздыбұлақ бойынан ән саулайды.
Аруақтар елесі хандық құрған,
Қарымын қатал уақыт қарлықтырған.
Жалғыз қостың жыртығын іздеп тауып,
Сәби даусы келеді барлық қырдан.
Мекен ең қысы үрейлі,
Жазы жетім,
Кеш мені!
Баба бұлақ – хазіретім.
Еркімен асыр салған елік қызды,
Алып ем абайсызда жазым етіп...
Ауасын жұтпағалы сол аспанның,
Ақиқат ауылынан аласталдым.
Жалаңаяқ ел кезген диуанадай,
Сенделіп селеу-селеу бел асқанмын.
Осы – деп аз күн сауық құрған жерім,
Осы – деп саздан шыбық жұлған жерім.
Ай бетінен іздейді өз елесін,
Айдың боз ғазалынан туған Бөрі...
Түстікке ұшқан опалы құстардай біз,
(Мекенге ұшып қайтуға күш салмаймыз!).
...Сұңқылдап кеп сіңеді жүрегіме,
Соқыр түн саусағынан ұшқан Байғыз.
Көкжылым сәулелердің өрісінде,
Барған кезім есте жоқ көрісуге.
...Батқан Ай түн астында мені бағып,
Күтеді шырақ жағып көр ішінде!

27. 04. 2010 ж.

---