Гүлсары

Кеше түнде Александровкадан келе жатқан жолда жануарым, тұлпарым – Гүлсары мерт болды. Өлген аттың басында түні бойы от жағып күзетіп отырдым...
Ш. Айтматовтың «Қош бол, Гүлсары» повестінен.

Кісен қиған тілерсегім дірілдеп,
Кекіліме түн жаңбыры сібірлеп..
Қайран өмір!
Сенің жым-жырт көшеңді,
Қақ айырып шауып өттім дүрілдеп.
Ғапыл дәурен,
Ғазиз күндер жоқ мұнда,
Қарашаның өлді елесі көп қырда.
Қалжыраған рухымды маңайлап,
Кетпей ұшып жүріп алды топ тырна.
Қалған ғұмыр жетпеді әттең, созғанға,
Маңдайыма солай өлім жазды Алла.
...Енді қайтып оралма деп ескерткем,
Санташ тауын жанай ұшқан қаздарға!
Тағылым алған зұлмат жылдар тісінен,
Адамдардың аярлығын түсінем...
Қос мүйізді, қоңыр Пыраққа айналып,
Фәни жаққа тұрмын қарап кісінеп.
Аманаттап ақырғы бір мұрасын,
Өтті,
Кетті,
Не бір тәтті күн асыл,
Қайғылы ием Хан басымды құшақтап,
Отыр оқып күбір-күбір дұғасын.
Өлген үміт қоздайды әлі, өкінбе,
Жан жарасын қозғайды әлі, өкінбе!
Терім сіңген тебінгімді иіскелеп,
Талай Қырғыз боздайды әлі, өкінбе!...
Аяғы жоқ аңыз болып осы елде,
Қалар ізім...
Қыраттарды мекендеп.
...Қу ағашта басым тұрар ілініп,
Қайран өмір,
Сенің жым-жырт көшеңде...

25. 01. 2010 ж.

---