Гүл – жусан

Гүлді аяймын – өмірі өзін алдап, текке өткен –
...Шыншыл өскін көрмедім,
Жусан,
Шеңгел,
Көкпектен!
Үзік-үзік
күлкің мен көлгірсуің, тепкіңнің
бәрін ...Өмір,
Мәжнүнге лайық бақыт деп білдім.
Айыптымын алдыңда,
арнамадым гүлге өлең —
Гүлдің солып,
Бояудың оңатынын білген ем,
Мен жусанға інімін. Шеңгел болып кектенем —
Көкпек жаққан көне үйдің
көжесімен көктегем.
...Орманы кем,
Дүрдараз — тобылғысы, жыңғылы,
сортаңы мол,
суы ащы, кең Даланың Мұңды ұлы
Тарта туса тегіне – түкірмейді жалғанға,
Жанға қонса жалғыз шаң, айналады арланға!
Ділі — жусан,
қиялы — қыпшақы ердің Тарланы,
Жылқы мүсін болмысы. Сордан кермек арманы,
Мұңы – Қобыз,
төзімі болдыртардай түйені,
Домбырасы – дұғасы,
Сөзі – серті киелі.
Қыран түгіл,
Қарғасы қара ойды ұғар қиядан
Осы Дала — Отаным. Ұқсамауға – ұялам.
Бақыт, байлық,
ас пен той,
шексіз шаттық, мұң - нала.
Дана,
даукес,
батыр ез... —
Бәрін көрген бұл Дала,
Танып кетпей
тірліктің бағзы әуені — Күйбеңнен,
Өзгені де,
өзін де алдамауға үйренген.
Жусанымын мен соның.
«Гүл ғұмыры баянсыз!» —
Күліп тұрып айтатын ақ сырым да — аяусыз,
Осы — менмін, ей, Өмір,
сертім — жалқы, мінім — мың.
Аяп айтам атын да
есебі жоқ гүліңнің!

---