Құмға түскен ізіңді құлай сүйгем...

Құмға түскен ізіңді құлай сүйгем...
Бір рет
Құпиясын ашып ап, құны кеткен құдірет!
Айға ғашық,
Ақымақ арыстанға ұсаған
сол сезімнен арылып,
қобыз тарттым құсадан —
Алақаным жайғанға
аламын деп мені емдеп,
Аспантекті асқақтық, кеткенің не төмендеп?
Қалғаның не төлежіп?
«қадіріңді біл» деп ем,
Қайсар,
Әппақ сәулемен қашап жазып түнге өлең,
Жусан мұңды «жұпар» деп,
Сағым қуып сарылып,
Ақыл-естен арылған Бақытты едім...
Бәрі ұмыт:
Көне жерді жайлаған
көп менменге ұсап қап,
Көз алдымда сен неге
сала бердің ұсақтап?
Күлесің де жылайсың,
алданасың, алдайсың,
сеніп тұрып, сенбейсің... —
күллі естіден аумайсың,
Табалатпай үмітті,
өкінішті жүгендеп,
Күттім іштей қаншама
«өз қадірін білер» деп...
Қалай саған табынып,
талпынбақшы енді өлең –
Құмға түскен ізіңнің құлы емес пе ем мен деген?!
Ақылды емес...
ақынмын —
көп дәметіп, аз алған,
жақ қарысып,
тіл семді тілеп шеккен жазамнан.
Жаным менің — дәруіш,
Дәрменім жоқ жырларға —
Құпиясы ашылған құдіретте құн бар ма?..
..Құлай сүйгем...
сол шөлден солатындай болдым-ау:
Жерге неге түскенсің?
Көкке созған қол мынау...

---