Күз. Тоба

Ақты жұлдыз тас төбемнен «ағалап»,
Арашаға түспедім.
Салдақы түн сақ-сақ күлді табалап,
бармағымды тістедім.
- Жаз өт-ті! – деп жасыл бояу
жылайды –
мен қайтейін,сарғаяр.
Қарғағансып қараңғыны–Құдайды –
қалтыраған шам да – аяр.
«Туған екем – өлерімді білем мен,
таңды қарғап күн батар....
Сынық сәуле күтіп қайтем біреуден,
қай жанарды құрғатам?»
Ж-жа-алға-ансың-ң! – деп,Мәңгіліктің
жағасын
жұлқылап ем,қыңбады.
Жесір-өмір жұбатады баласын
жырым-жырым құндағы...
Мың ғасырлық Мәңгі ойынның мәні –
осы.
Бояуы,тек көнерген.
Ме-ен?
...сәбимін
сенімі мен дәмесі
өзінен Зор,
өлермен...

---