Арыздасу

Түсе берме өкініштің дертіне,
айтпа бекер желге сыр –
Сүйдім деп ем, тұрмай кеттім сертіме,
«Кеш, кеш...» деме,
сен кешір!
Табылмады менен күткен көп арман –
түгендейсің қайбірін...
Мен – түсіңе еніп, кенет жоғалған
елесі екем қайғының.
Дарындылар шақ шыдайтын кеселдің –
шын сүюдің уынан,
меніменен бірге ұрттап ең, неше өлдің,
әлі өртсің ...мен суығам.
Есте қалсын
жапырақ-жаның жегенім,
ұмыт болсын сүйгенім.
Орнын сипап бекерге опық жемегін
сынып түскен түйменің.
Шашың мүлде кетті ағарып.
Күрсінбе,
есіңе алма, ұмытқын.
Мен – Елеспін.
Сығалай ма құр сүлдем
Саңылауынан құлыптың?..
Дәрменің жоқ шашың жұлып жылауға,
үздігерсің,
тынарсың.
Жалынар ем «соны ая!» деп Құдайға –
елес тілін кім алсын!..
Сен қирама.
Несі кетсін Елестің –
одан мұңсыз елде жоқ.
Мен –
өзіңді өп-өтірік, көмескі
жалынымен жалғыз шарпып сөнген от!

---