Жүректің төрт мезгілі

(аударма)

Күн өткесін біз екеуміз
көрісер ме екенбіз...
Сол сағатқа сағынысып жетерміз...
Таңданамын мына мен;
қалай-қалай құбылады бұл әлем.
Жегім келмей сырт айналдым жүзімнен –
кеше ғана құмар ем.
Күз де келді аптығып,
бар алтынды жапыраққа лақтырып,
байлығынан жұрдай болған адамдай
жалаңаш тұр ағаш біткен сап құрып.
Кім айта алар
кәріліктен әрең-әрең тұрса да
кемпір-жерді өзгерер деп мұншама?!
Жанартаулар көбейіпті,
ал аспан
тұнжырайды бұлт сауытты құрсана.
Қала деген өсіп жатыр ғарыштап,
шеті күнде алыстап.
Көшелер мен көпірлерді көргенде
таңданасың жаға ұстап.
Мен өзіңді көрген сайын шектелмей
құшып сүйем жек көрмей,
Бірақ сенің еріндерің кезерген
алғашқыдан басқалау боп кеткендей.
Мен сүйемін
өзгерістің барлығын;
ертеңгі атар таң нұрын;
қайта жанған алауларды, тастарды;
көктеменің төпеп өтер жаңбырын...
лаулап жанып сөнгендерді, аспанды,
өткен күнді, бүгінгіні, алғыны;
бізді талай таза ауалар емдеді,
қызықтырды жаңа гүлдер белдегі...
Жасай берсін, жасай берсін мәңгілік
өзгерістер жердегі.
Біз өмірде мәңгі емеспіз - бұл заңды.
(Кезімізде гүліміз де ырғалды).
Сөніп-жанып жалғасады тіршілік,
қаламайды мәңгілікке тұрғанды.
Мен өзіңді көрген сайын құшағымды ашамын.
Сен өскенде қуаныштан тасамын,
сонда, сонда мына жұрттың бәріне
күн шуағын шашамын.
Мен гүлдедім, гүл ектім,
алға мені жетелейді бір екпін.
Жырлап өтем, сүйіп өтем қашан да
төрт мезгілін жүректің!

«Чили революциясының гимндері» кітабына алғы сөз

Тағамның дәмдісін ғана ішер талғампаздар аз ба, іші түйнеп дөңбекши берсін мейлі олар: бұл ас қопарылғыш сияқты, тұздығы да
ащы. Бірақ халықтың денсаулығына пайдалы.

Мен қарап жатпаймын: жырларым менің жай оғындай, араукана тасындай аяусыз жайратсын халқымның жауларын.
Мүмкін мұның бәрі қас қағымдық қана іс болар. Бірақ мен тәуекелге бел будым. Жауын жайрату үшін классиктер де, романтиктер де қолданған поэтикалық көне қару - ән мен памфлетті таңдадым.

Ал дайындала беріңдер, атқалы тұрмын!

---