Жайық бойында

Бір сарынды сезем жеткен жырақтан,
Елестейді бір көмекей жыр атқан.
өз үйімдей, жайлы мекен, ғажап-ай,
Бір-ақ түнеп, атырсам да бір-ақ таң.
Оқып кетер тиесілі "батаң" деп
Бет сипайтын бұл маңайда атам көп.
Алтын Орда, Қазақ Ханы, Ноғайлық
Күлі жатыр — Сарайшық пен Махамбет.
Тұншықтырып, кекшіл ұлдың, санасын,
Жалап жазып "тарихтың жарасын" —
Кезгім келіп кетті кенет, жоқ іздеп
Ен даланы — Еділ-Жайық арасын.
Жайық бойы — өз шаңырақ, үйіңдей,
Дала жатыр сайрап ата күйіндей
Қазағымның мақтанышы, мерейі —
Көз тастауға мүмкін емес сүйінбей.
Жанды тербеп "Бұлбұлы" боп Динаның
Үн билеп тұр бар өлкені, үй маңын.
Сезім — өлең, өлең — өзің, мен енді
Тоқып тұрмын көкірекке сыйғанын.
Буырқанбай Жайық бүгін ақса жай,
Мендегі ой толқынданар, хиссадай.
Қай ауылда Құрманғазы күй шертіп,
Қай маңайдан жортып өтті Исатай?
Биігін-ай бұтасының ағаштай,
Бал дәмін-ай бұлағының ақ астай!
Мейірін-ай, бұ қария, даланың,
Түсінесің жан сарайын, жақ ашпай.
Осындайда ой соғады құйындай,
Ой құйындар — жүйке шаншар, қиын жай.
Жайық бойы — аруақтар ордасы,
Басыңды имей, тұра алмассың сыйынбай.
Жуамын деп қалған жерді қан ұйып,
Жуылыпты-ау сан ғасырлық тарих.
Ой жүгіртсем жүрек сыздар, әттең-ай,
Не істедің — Ақ Жайығым-Жер Ұйық!
Алтын Орда, Ноғай Орда белгі жоқ,
Күн астында бір қыран жүр ақиық!

---