Алғашқы қар немесе қоштасу

Нәп-нәзік алақанда еріген қар,
Тамшылап таусылатын өмір болар.
Жыл өтер, Жын басылар бой билеген,
Сол тамшы жанарыңнан сенің де ағар.

Қоштасу - Қарашаның қарлы кеші,
Біз көндік, Тәңір салды - жарлық осы.
Құшағы аппақ бүрлі аңқау әлем,
Жалқы емен, Жайқын қала... қалды елесі.

Жұмақта өнген талдың бүршігі - өзің,
Көркіңе көз сүземін, күрсінемін.
Қар мынау – алғашқы қар – аспан гүлі,
(сен сондай көркем едің, кірсіз едің)

Сұлулық – алтын тұлым, Күміс қанат,
Кім сүймек, Саусағынан кім ұстамақ?!
Шағылған шаттығыңның ақ маржанын,
Сен шашып жібердің бе уыстап ап;

Жауып тұр... Жердің қара жүзін жабар,
Жел тұрар, кәрі қурай ызың қағар.
Баянсыз менің келте ғұмырымдай,
Ымыртқа сұлбаң сіңіп, ізің қалар.

Қош енді,
Аңғал дәурен барады аунап,
Жанбайды баяғыдай жан алаулап.
Ақырғы маxаббаттың кебініндей,
Алыстан ақпан келед ағараңдап...

Уа, ұлы інкәрліктің балғын кезі,
Жоқпын ба?
Бұ тірлікте бармын ба өзі?!
...Бәрібір сені есіме салар әлі,
Жылаған жоса-жоса қардың көзі.

---