Туған жерге адалдық

Кiм сүймейдi дейсiң ата-мекенiн,
Ал еңбегiн сiңiрдi оған жете кiм.
Құр “сүйеммен” жүре берiп бiлмеппiз,
Туған жерге не берсең де аз екенiн.
Түркiстанда… (қайтеміз құр ақталып),
Туылдық деп жүріппіз құр мақтанып.
Оның бәрiн Сiзден бiлдiк Нұреке,
Iсiңiзбен, жырыңызбен боп таныс.
Батырлар көп елі үшiн күрескен,
Бiрi жетсе, жатыр шығып бiрi естен.
Телқожаны табыстырдыңыз елге,
Топырағын әкеліп Үргенiштен.
Көрсетпесең шұқып, көрер қазiр кiм,
(Заман солай, емес бұл сөз әзілім).
Түркiстаннан ашып тұңғыш музейін,
Табыстырдың ел-жұртыңа Нәзiрiн.
Саттар менен Сұлтанбектей ұлдардың,
Аштыңыз да, зерттеп жаңа қырларын.
Сiзге ұқсап осынша iстiң қасында,
Кiм бар екен жүрген жазып жырларын.
Тайқазанды Эрмитаждан суырып,
Қайтартқан да Сіз екені туырлық.
Лукьяновқа жазған хатыңыз шештi,
Тұрған iстi теріс қарай бұрылып.
Қалатындай сол бiр тiрлiк жасалмай,
Жетпiсте де ақ қағаздан бас алмай.
Шежiресiн Түркiстанның жидыңыз,
Жұрт жүргенде бабасынан аса алмай.
Жатқан қазiр төбесiнде көк өсiп,
Шойтөбе де емес қой құр төбешiк.
Туған жерге адал еткен сол ма екен,
Қойнауынан тарихтың лебi есiп.
Бар әйтеуiр белгiсiз бiр байланыс,
Неге керек арман қылып Айды алыс.
Түркiстанның топырағын киелi,
Сiзше сүйсек келер бақыт айналып.

---