Жүз жылдық дерт

Қоскенге

Жүз жыл болды.
Жан досымды көрмедім.
Неге бұлай?
Өзімді өзім тергедім.
Жүз жыл бойы жан досымды ұмыттым,
Жүз жыл бойғы жалғыздыққа өлмедім.
Жар жалғыздық жапырағын жайды да,
Доссыз өтті қуаныш та, қайғы да,
Қалды қайда хош көңілдер сеніскен,
Дос жүректер семсер серттен тайды ма?
Солай ма еді?
Оңай ма еді сертіміз?
Сөнгені ме лапылдаған өртіміз?
Дауа таппай дуасынан достықтың
Жан шері боп қоздай ма енді дертіміз?
Жүз жыл бойы көріспеу де оңай ма,
Сері сезім суымай ма қалай да?
Кеуде соққан күндер қайда, көкем-ау,
«Мен достыққа адалмын» - деп алайда!?
Жалғыз күлдім.
Жалғыз жүрдім.
Жалғыз-ақ
Жар салыппын дүниеге жалбырап.
Жалғыз өзім қарсылаппын, құдай-ау,
Атқан талай ақ таңдарды албырап.
Арадағы – айыпты ма қашықтық?
Асқақ күйді неге сонша жасыттық?
Алдымыздан асқар-асқар белестер
Көрінгенде –жалғыз шауып асықтық.
Уағдаласқан достық қайда?
Дос қайда?
Құдай мені күнәһарға қоспай ма?
Құз басынан құлдыратып, құлатып,
Шырқыратып шыңырауға тастай ма?
Қалт еткізбей бағып тұрған Жаратқан
Қандай жаза қолданса да – сауаптан.
Даңғаза мен дарақыға алданып,
Қия бассам Достық деген Дарақтан!
Жүз жыл солай жан досымды көрмедім.
Жүрегімді жүкпен ауыр теңдедім.
Жүз жыл бойғы дертім болған сол достың
Маған деген мейіріне шөлдедім.
Көрмедім-ау...
Шөлддедім-ау...
Зарықтым!..
Күйін кештім құмда қалған балықтың.
Жүз жыл бойы дертім болса, дариға-ай,
Мен достыққа адал болып қалыппын...

---