Сорқұдыққа көшіңді қондырмағын

Сорқұдыққа көшіңді қондырмағын,
Қонар болсаң татасың сордың дәмін.
Сол ертегі ішінде мен де болғам,
Сонда жүріп көзіммен көрдім бәрін.

Кенжекейдің желегін жел ұшырған,
Көзі түсіп перінің, ер ұшынған.
Боз тұманда боз үйден шыға келіп,
Бал-саумалды өзіңе мен ұсынғам.

Көшіңді алып ілгері жөнел енді,
Жұртта қалам, жаңғыртып көне өлеңді.
Боз тұманды бүркенген Сорқұдыққа
Сор айдаған Ер Төстік неге келді?!

Келді, кетті… Жазмышы осылай-ды,
Тағдырынан қас батыр шошымайды.
Айтып жүрмін әлі күн жолаушыға
Ерназардың ерекше көші жайлы.

Пенделігің шығар-ды періге ерсең,
Сүйенетін емендей сенім ең сен.
Қайырылмай-ақ кете бер, көшің бастап,
Сорқұдықтың басынан мені көрсең…

Мыстан жатыр мекен қып жертөлені,
Кенжекей жүр айналып кертөбені.
Жүрек-жұртым көшіріп алды өзіне
Қимасына айналып ертек елі…

---