Бақұл бол, иманды бол, нағашы аға!

Тілегенмен болсын деп Алаш аман,
Ажалға тұра алған ба араша адам?!
Сумаңдап суық хабар келді жетіп:
«Дүние салды, – деген, – нағашы ағаң…».

Дал болып, білмей сенер-сенбесімді…
Еріксіз жиып тұрмын енді есімді.
Сұм ажал жолыңнан-ақ алады екен,
Қолыңнан көзің қиып бермесіңді…

«Үйдің жақсы болмағы ағашынан,
Жігіт жақсы болмағы нағашыдан…».
Деп мені еркелетіп отырушы ең,
Бөлелердің бөлектеп арасынан.

Мен дағы қоймай-қоймай «серке…» деймін,
Жауабың: «Серкелерді… мен төлеймін».
Онсыз да жаны кетік пақыр едім,
Жөке аға, енді кімге еркелеймін?!.

Маңайды мандам қылық торласа да,
Кейбір інің ізетті болмаса да,
Жәңгірге* ертегі** айтып жүре тұрмай,
Апыр-ай, неге асықтың Жолдас аға?!

Еңбегің – ұлы ескерткіш артыңдағы,
(Ағайын білген де жоқ нарқыңды әлі…).
Өнерде «Райымбек»*** деп атқа қондың,
Қаламың ақ «Семсер»**** боп жарқылдады.

Жазмышпен пенде байқұс таласа ма?!
Бақұл бол, иманды бол, нағашы аға!
Жүрегінде Алаштың сен тірісің,
Аман болсын, ел-жұртың, бала-шағаң!

---