Өлең, жыр, ақындар

Бала тағдыры

Қала шетінде, шағын үй тұр,
Сол ішінде бала отыр, не істеген баласы сонша,
Ана - шараппен, әке - мұз сияқты,
Білді бала - ешкім құтқармайды.

Ана айқалады, кесесің лақтырды.
Әке жауап берді, тағы ұрысты.
Бала бұрышта тығылып отыр,
Сынық тілде дұға оқыды.

«Құдайым, тыныштық берші үйге,
Түнде ұрыссыз бізде ұйықтайық.
Анамыз бізді еске алсын.», -
Бірақ аспаны үнсіз қалды.

Інім кішкентай , өзі оттай,
Ал мен оны қорғайтын сауыттай.
Екеуіміз тығылып, ұрыстан жасырындық.
Әке қарқылдап, бау етіп түйгенде.

Жеті-бес жаста ересен мен болдым.
Қорқып,дауыссыз демалуды үйрендім.
Мен білдім «Жылама, шақырма, айғалама» сөздерді.
Жылағанын - естімиді.Айқаласаң - түсінбейді.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Даладағы соғыстар

  • 0
  • 0

Даланың танкі гүрс етеді,
Сарбаздар кетті ұрысқа.
Жас командирді көтеріп келеді,
Жаралы басы қан баспа

Толық

Қазағым-ау бәрге шақ

  • 1
  • 2

Кең далалы өмір бақ,
Кең көлдерім, суым бақ.
Осы жерге, осы шақ,
Қазақ елім бәрге шақ.

Толық

Қалай кеткен еді бәрі

  • 1
  • 0

Қалай кетті, жазған едім күн нұрын,
Қалай кетті, өлтірген еді сайгүлігің.
Күн нұрын да, сәулесін де салғам ем,
Біткен енді, Құдай сыйың өз бұзды.

Толық

Қарап көріңіз