Ғалиға

Жетісу бойы жеті өзен,
Құйылған зәулім құздардан.
Басынан көп күн өткізген,
Тауында тарам із қалған.
Малшылар туған баласын,
Өсірген жартас жақпарда.
Қырандар салған ұясын,
Құздағы қия, шатқалға.
Көк ала басын жапқан қар,
Ақ шәлілі асқары.
Танымаған тәкаппар,
Жел-дауылдан басқаны.
Жаратылыс жарығын,
Көтергенде күншығыс.
Тербеп таудың бауырын,
Жырлайды тек жыршы құс.
Сол жыршы құс сықылды,
Таң нұрында жырлаған.
Жүзі ыстық бір түрлі,
Нәзік жырлы тұр ағам.
Қаламыңды қолға үстап,
Өттің өлең өткелін.
Тұрса шашың қарға ұқсап,
Ағарған жоқ теп-тегін.
Келіп қапты қазақтың
Бір өлеңі елуге.
Мен өлеңге ғажаппын,
Қартаймайтын тегінде.
Сырлы күйден бір танба,
Өзің жазған өлеңдей.
Жаз айында гүл жар да,
Жасара бер емендей.
1957

---