Өлең, жыр, ақындар

Заман зары

Болыпты аты мәшһүр үлкен шаһар
Қарттары ақыл айтып, болған қамал.
Ұл-қызы сыйлаған-ды ата-ананы
Білмеген қулық-сұмдық, қызғанышты.

Осылай өтті заман, сан ғасырлар,
Ұмытты қарияны ақыл айтар.
Барма амал, паналады қарттар үйін,
Кім ойлар қарттарының мына күйін.

Құрбан етіп уақытты, бағаламай
Телміріп телефонға жастарым-ай.
Күн ұзақ телефонға байланады
Ішінде сол құрғырдың алтын бардай.

Сананы кетті жайлап сезім жалған
Желіде иманды жан болған заман.
Көре алмай біреу шықса шың басына,
Неге мұнша қатігез болған адам?!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз


Қарап көріңіз