Ып ыстық алақаның!

Уылжыған дидарыңа нұр құйылып,
Ынтызарғып еріксіз тұрды үйіріп.
Жанарыңнан, шарпыған жалыныңа,
Бір өртеніп отырмын бір сүйініп.

Еніп кетіп , сөздеріңе сиқырлы,
Көңіліме бір ғаламат күй тұнды.
Жүрек жібіп, өне бойым балқиды,
Тоймай қарап қылығыңа сүйкімді.

Сенің нәркес жүрегіңнен нәр алып,
Жатсадағы жаныма дерт жамалып.
Сен ұялған сайын еркем қызарып,
Мен соншалық қарай бердім қадалып.

Түстен ауа жантайғанда күн барып,
Көкейімде айтылмаған сыр қалып.
Қатарласып саябақта барамыз,
Әр адымың тал шыбықтай ырғалып.

Шалыс бассам қадамымның шеті мұң,
Деп сескеніп, басқызбайды етігім.
Әр ойымды ұрлап алып баурайды,
Сенің анау жел үрлеген кекілің.

Жанарлардан алаулаған от ырғып,
Жүректерден жүректерге от үрдік.
Бедерленген жапырақты көшені,
Жағалап бір орындыққа отырдық.

Арнасынан толқыды жаңа қаным,
Үркектеп ,ұялған - ай балапаным.
Сол замат ұстағаным әлі есімде,
Ып - ыстық екен сенің алақаның.

Авторы: Нұрбек Бекұлы

---