Өлең, жыр, ақындар

Жалқы мен тобыр

  • 31.03.2018
  • 0
  • 0
  • 5649
«Жұрт неге маған жауықты»,
деп өзің босқа кішірме.
Талантты болу қауіпті
талантсыздардың ішінде.
Жан жетпегенмен жүйрікке,
ызыңдар зулап соңында оқ.
Сыйламастардан сый күтпе –
кемеңгер – жалқы, тобыр көп.
Бір өзі көкке өрлей ме,
кездеспей жолында орсыз жер.
Тобырға мазақ ол кейде, -
өзімізбен бірдей болсын дер.
Тумысы бөлек кемеңгер
көсем болуға ұмтылмас.
Қара бас қамын жегендер
қарекет етуден бір тынбас.
Өтсе де өмірі: алды жар,
тылсым ба маңы, сор ма арты,
халқының даңқын қалдырар
түбінде әйтеуір сол жалқы.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Баянауыл, Баянтау...

  • 0
  • 0

Киелі өлке, құтты аймақ,
көлбеген маңғаз таулары
басына әппақ бұлт байлап,
көркімен жанды баурады.

Толық

Теңеулер

  • 0
  • 0

Керегесі астасып қара жермен,
қара құйын алса да жаға, жеңнен
тапжылмайтын халықтай, мықтылығы
қамалдарға ұқсайды дала керген.

Толық

Ажал деген бір мерген

  • 0
  • 0

Басыма қаза тастары
түскенде, таппай көңілге ем,
адам боп аяқ басқалы
зар шегіп келем өлімнен.

Толық

Қарап көріңіз