Өлең, жыр, ақындар

Жер мен адам

  • 01.04.2018
  • 0
  • 0
  • 9537
Кетті адамнан шүкірлік,
қанағат жоқ көңілде.
Аласұрып бүкіл жұрт
түкірердей өмірге.
Жетпей күннің шуағы,
жылуы аздай Жердің де,
бала ашулы туады
ыза шашып ел, Күнге.
Адам мен Жер – еменнің
тамыры мен сабағы:
қансыраса адамы,
жер жаны да жаралы.
Жерге сіңер адамның
шаттығы да, кегі де.
Туса адамға қараң күн,
сау қалмайды жері де.
Бүр ата алмай бағы да,
жер қуарып шөлдесе,
адамдардың жанына
құрт түскені ендеше.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Мүшәйра

  • 0
  • 0

Не қасиет күтерсің бүгінгі елден:
жасқаншақтап күйеудей ұрын келген,
айтар сөзін көмейге көміп қойып,
күн кешеді қорқумен, дірілдеумен.

Толық

Алып-ұшқан сезімдер

  • 0
  • 0

Алып-ұшқан сезімдер
быт-шыт болып қалды сеңге соғылып.
Өзің емде, өзің кел -
сүлдерімді сүйрелеп жүр сол үміт.

Толық

Қуанышты мендегі

  • 0
  • 4

Қуанышты мендегі
сенің қайғың улайды.
Ешбір адам жердегі
білмейді бұл мұң жайды.

Толық

Қарап көріңіз