Ата-мекен

Мекен ғой бұл тұлпардың ізі қалған,
Көкжиекті жүріпті жүзіп арман.
Домбырадан бір мезгіл күй толастап,
Арулардан нәзік ән үзіп алған...
Мекен ғой бұл жел ғана азынаған,
Жұрт бауырын төсеген жазып оған.
Сан ғасырлар көшумен қайран бабам,
Көбін беріп, бүл жердің азын алған.
Мекен ғой бұл қайысып түлік жатқан,
Бір кезде жүрегін мұң тіліп жатқан,
Жел етегін бұлттардың түріп жатқан,
Ат үстінде арулар, сұлық жатқан...
Қалып қойған із бе әлде о ғасырдан,
Шың үстіне сан тарау жол асылған.
Көлдер тұнық көзіндей сұлулардың
Өмірге қимай қарап, көп ашынған.
Мекен ғой бұл қызыққа бір қанбаған,
Биікте бұлт үкісі бұлғаңдаған.
Дала бейне түс көріп жатқан батыр,
Жауын жеңіп,
Жанында мұң қалмаған.
Біреуі мен болармын жұлдызыңның,
Қырында өскен қызғалдақ — қырмызыңмын.
Ақ сағымдар тербеген маралға ұқсап,
Арман қуып жүгірген бір қызыңмын.
Уақыт қайрап шыңдалып өсемін ғой,
Маза бермес жатсам да төсегім де ой.
Қойның толы ақ қайың, аппақ ару,
Соның бір жапырағы екенмін ғой...

---