Өлең, жыр, ақындар

Қына басқан қарағай

  • 22.08.2018
  • 0
  • 0
  • 1847
Салмағын салса да оған мынау аспан,
Күлместен,
Күңіренбестен,
Жыламастан,
Беткейде жатыр сұлап бір қарағай
Өн бойын жасыл түкті қына басқан.
Қарашы,
Жатыр тұтас бөлінбестен,
Қарамай тағдырына өлім кешкен,
Қадалған жердегі оның бұтағынан,
Кердің бе,
Өркендерін өрімдескен...
Қашаннан жатыр солай қыбыр етпей,
Қиылып қыршынынан күні жетпей.
Қиды екен қандай дауыл құлатуға,
Осынау мықтылықты құдіреттей!
Тағдыр да қайтара алмас бетін өктем,
Беу, ғажап қарағайлар,
Жетік өскен!
Бәрінің ортасында бұл алыпты
Қалайша
Шіркін өмір жетім еткен.
Соңынан қаулаған соң тілегі өріп,
Кетпепті қарағайдың жүрегі өліп.
Таянып бұтақтарын сол қарағай,
Сияқты келе жатқан тұрегеліп.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жан еді ғой аяулы

  • 0
  • 0

Мынау бұлттар неге ғана төнеді,
О, табиғат, күрсінесің сен неге.
Аспан да әне, жасын іркіп төгеді,
Өксу бар ғой деміккен бұл желде де.

Толық

Төріне жүрегімнің ұя салған

  • 0
  • 0

Өрінде отырсам да Алматының,
Алыстағы езіңмен жалғас үнім.
Үніңнен үзіліп тұр толқынды күй,
Асатын сырластықтан бар ма шырын.

Толық

Әншінің үйіндегі ой

  • 0
  • 0

Көп қой, шіркін, өмірде сый түрлері,
Дауысың қандай нәзік сыйқырлы еді.
Жатыр ма еді ішіңде шер мен нала
Япыр-ай, жай жымиған сыртың ба еді.

Толық

Қарап көріңіз