Жолдағы күлкі

Бір күні жұмысқа бара жатып автобусқа міндім. Іші лық толы — таңғы уақыт, бәрі сыймай тұр. Бір қолым тұтқада, екіншісімен телефонға үңіліп әлекпін. Кенет артқы жақтан бір әжейдің дауысы естілді:

— Балақай, анау кнопканы басып жіберші!

Қай кнопка екенін түсінбей, жан-жағыма қарадым. Әжей қозғала алмай отыр екен, көзінде аздап қобалжу бар.

— Қай кнопка? — дедім.

— Мына, тұрған жеріңде қызыл кнопка бар ғой, тоқтайтын жерді басатын!

Мен басайын деп едім, қасымдағы бір жігіт шошып кетті:

— Жоқ, апа! Ол дабыл, аварийный кнопка! Бассаңыз, жүргізуші ашуланады!

Әжей көзілдірігін дұрыстап қойып, таңқалғандай:

— Е, құдай-ай! Сонда мына қызыл кнопка неге дәл қасымызда тұр?!

Шынында, әжей келесі аялдамада түсуді қалапты. Бірақ отырған жерде шынайы тоқтау кнопкасы емес, авариялық дабыл кнопкасы екен. Автобус толы адам ду күлді. Жүргізуші айнадан қарап, әзілмен:

— Апа, оны бассаңыз, полиция келеді, тоқтамайды!

Әжей сәл ұялып, бірақ жылы жүзін көрсетті:

— Ойбай, онда тимейік. Келесі аялдамада түсіп кетемін, — деді.

Сол сәтте бір жас қыз шын тоқтау кнопкасын көрсетті. Әжей рақмет айтып, өз аялдамасына жеткенде жай ғана жолдан түсті де, барлығына саулық тіледі. Ал біз бір сәтке болса да күліп, көңіліміз көтеріліп, жолымызды әрі қарай жалғастырдық.


Автор: Оразбай Сарыбаев

Ілмектер: жол

---