Ғылыми революциялар және олардың философиялық негіздері

Әл-Фараби атындағы ҚазҰУ профессоры, доцент Жанатаев Д.Ж.  

Әл-Фараби атындағы ҚазҰУ магистранты Кудайбергенова З.М.

Ақылдың тарихи сипаты, ғылыми рационалдылық түрлерінің тарихи сипаты ғылыми білімдегі төңкерістерге әкеледі. Ғасырдың басында ең ауқымды ғылыми революция орын алады. Шындықты көру тәсілі өзгеруде, ғылымның негіздері, ғылыми ойлау стилі, ғылыми білімнің идеалдары мен нормалары өзгеруде. Синергетика ашық ұйымдасқан жүйелерді түсіндіруде және түсінуде жетекші әдіснамалық құралға айналады, онда адамның өзі семантикалық элемент ретінде әрекет етеді, ол ағымдағы оқиғалардың тікелей қатысушысы болады. Шындықты объективті сипаттау танымның құндылық компонентін қосу арқылы ғана мүмкін болады. Құнды бейтарап білімнің ғылыми идеалы ғылым дамуының қазіргі кезеңінде қолайсыз дерексіз эпистемологиялық модельге айналады. "ХХ ғасырдың ортасында "түсіну-рефлексия" парадигмасын түбегейлі жеңу және сәйкесінше классикалық білім теориясының орнына жаңа эпистемологияның қалыптасуы көптеген ұғымдарды және тұтастай алғанда білімнің өзін қайта қарау қажеттілігін тудырды...". Мұндай өзгерістер ғылыми білімнің негіздері мен алғышарттарының революциялық өзгеруіне әкеледі, ғалымның философиялық дүниетанымдық бағыттарын өзгертеді. Ғылыми рационалдылықты "таза ақылмен", "осындай ойлаумен"сәйкестендіру сынға алынады.

Бүгінгі таңда білім теориясында, философиялық эпистемологияда, ғылым философиясында туындаған проблемалар ХХ ғасырдың бірінші жартысында Э. Гуссерльді қатты таң қалдырды. Өз еңбектерінде ол позитивистік көзқарасты сынға алды, оның мағынасы мен онымен байланысты қауіптерге терең талдау жасады. Э.Гуссерльдің жұмысы осы әдіснамалық және дүниетанымдық ұстанымды, оның тарихын, мағынасын және онымен байланысты қауіптерді талдауға арналған.

Гуссерль жеке процесс ретінде білім өндірісін және оның әлеуметтік процесс ретінде дәстүрге айналуын нақты ажырасқан. Дәстүр Гуссерльде ғылымның болмысының әлеуметтік өлшемі ретінде көрінеді. Сонымен, бұл протогеометрдің санасында пайда болған толық мағынасы мен анықтығына қарсы.

Гуссерльдің ғылыми дәстүр мәселесіне жүгінуі философияда болып жатқан ғылымды түсінудегі терең өзгерістердің белгісі ретінде қарастырылуы мүмкін. Онда ғылымның әлеуметтік өлшемі біртіндеп таныла бастайды және пайда болады.

Гуссерль тұжырымдамасы қызықты, өйткені ол ғылыми білімнің әлеуметтік болмысы оның мазмұнына қалай әсер ететінін көрсетеді. Гуссерльдің геометриялық дәстүр мәселесін талқылауында ғылыми білімнің негізін ұтымды түйсікке дейін рационалистік қысқарту кездесетін терең қиындықтардың көрінісін көруге болады.

Ғылымның эмпирикалық негізінің конвенциалды сипатын, ықтималдығын, бірақ ғылымда танылған тұжырымдардың дұрыстығын емес, олардың уақытша және болжамды сипатын тану, ғылыми танымның әлеуметтік сипатын тану,ғылыми дәстүрлердің рөлін тану, билік пен билік қатынастарының белгілі бір теориялар мен гипотезаларды ғылыми қауымдастықтың мойындауына әсері – мұның бәрі классикалық эпистемологияны толықтырады, нақтылайды немесе дамытады, бірақ оны толығымен бұзады. Классикалық эпистемология үшін орталық болған абсолютті сенімді негізге сүйене отырып, білімді негіздеу мәселесі өз мағынасын жоғалтады. Бұл эпистемологиядағы барлық сұрақтар мен зерттеу бағыттарын нақты қайта құруға әкеледі.

Қазіргі ғылым философиясында талқыланатын мәселелер, мысалы, эмпирикалық негізді немесе теориялық тілдерді анықтайтын конвенциялардың сипатына, белгілі бір гипотеза мен теорияны тануға қатысатын күрделі өзара әрекеттесулер мен қызығушылықтардың өзара әрекеттесуіне, ғылыми емес құндылықтар мен нұсқаулықтардың, әлеуметтік факторлардың және т.б. рөліне қатысты – мұндай мәселелерді классикалық эпистемологияны байыту ретінде қарастыруға болмайды. Олар позитивизмнен бастап, әсіресе постпозитивизмнен бастап, ғылым философиясымен айналысқан оның толық деконструкциясын ұсынады.

Қазіргі ғылымда болып жатқан құрылымдық өзгерістердің мәнін ғылыми білімнің басым тәртіптік, пәндік-фонменталистік даму стратегиясынан ғылыми зерттеудің проблемалық-бағытталған формаларына көшу ретінде анықтауға болады. Қазіргі ғылым шешетін мәселелердің сипаты да өзгеруде: барған сайын бұл іргелі әлеуметтік-практикалық және әлеуметтік-мәдени маңызы бар күрделі проблемалар болып табылады. Тиісінше, кешенді пәнаралық ғылыми зерттеулердің көлемі, үлес салмағы және спектрі артып келеді.

Ғылымның жаңа, ең қолайлы стандарты туралы мәселе әлі де ашық. Алайда, қазіргі тұрақты үрдіске сәйкес, мұндай үлгілер, ең алдымен, әлеуметтік-мәдени факторлардың әсері неғұрлым айқын болатын білім салаларында ізделеді. Мұндай стандарттарды іздеу гуманитарлық ғылымдардың жалпы арнасында жүреді.

Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз: