Мәдениеттегі маргиналдылық феномені

Қазіргі зерттеушілер маргиналдылықты зерттеуде үш тұжырымдамалық бағытты ажыратады: рөлдік, құрылымдық және мәдени. Оларға сәйкес, біріншіден, рөлдік маргиналдылық туралы айтуға болады. Ол өзін-өзі, референттік топпен мәртебесін сәтсіз салыстыру, сабақтастыру нәтижесінде туындайды. Бұл жағдайда, әдетте, біз маргиналдылықты жүзеге асырудың жеке формасы туралы айтып отырмыз. Маргиналдылықтың осы ерекше түріне назар аудару жалпы алғанда маргиналдық проблемасын қоюдың бастапқы нүктесі болды.

Маргиналдылықтың екінші түрін құрылымдық маргиналдылық деп атауға болады, ол маргиналды әлеуметтік, саяси, экономикалық және т.б. топтарды сипаттайды. Бұл жағдайда құрылымдық маргиналдылықтың ерекше көріністері ретінде әлеуметтік, саяси, экономикалық, этникалық және басқа да маргиналдық түрлерін қарастыруға болады. Ең көп зерттелгені – ең алдымен әлеуметтік-саяси процестердің салдары ретінде қарастырылатын әлеуметтік маргиналдылық. Әлеуметтік маргиналдылық феномені «қоғамның шетінде» әлеуметтік құрылымға біріктірілмеген, мәртебесі төмен адамдар мен топтардың болуымен байланысты. Әлеуметтік маргиналдарға қоғам қалаусыз және бұзушы ретінде қабылданатын барлық адамдар – қаңғыбастар, жұмыссыздар, үйсіздер, біліктілігі және жалақысы төмендер, үміттері орындалмаған немесе қолайсыз жағдайға тап болған адамдар жатады.

Маргиналдылықтың үшінші түрі – мәдени. Оны зерттеудің маңыздылығын көрсеткен алғашқы зерттеушілердің бірі Р.Э.Парк болды. Көші-қон процестерін зерттеу барысында тұжырымдама жасау «маргиналды тұлға», ол иммигранттың жеке деңгейде жүзеге асырылатын бейімделу процесі тұлға түрінің өзгеруімен емес, әлеуметтік-мәдени үдеріспен байланысты екенін анықтады. Парк маргиналды тұлғаның өзара әрекеттестіктің кеңеюі арқылы табиғи мәдени процестің өнімі екенін дәлелді түрде көрсетті.

Атап айтқанда, Чикаго социологиялық мектебінің негізін салушылардың бірі Р.Э.Парк (1864–1944) өзінің «Адам миграциясы және маргиналды адам» эссесінде мәдени мәнді белгілеу үшін «маргиналды адам» және «маргиналды тұлға» ұғымдарын ұсынды, олар үшін жаңа қалалық өмір салтына бейімделу қажеттілігі жағдайларына тап болған иммигранттардың мәртебесі мен өзіндік санасын зерттеу мақсатында. Осылайша, Парк мәдениетті оның маргиналды құбылыстарын талдау арқылы зерттеуді бастады. Шынында да, мәдениет бойынша маргиналдылықты анықтау бүгінгі таңда жалпы қабылданған мәдениеттің дуалды типологиясын тереңдетіп, оны дәстүрлі және жаңашыл ретінде көрсетуге мүмкіндік береді.

Дәстүрлі мәдениеттің айрықша белгісі – оның нормативтік сипаты. Мәдени дәстүршілдік, ең алдымен, қазіргі құндылықтар мен нормалардың жиынтығы ретінде қарсы тұрған өткенге бағытталған, бұрыннан бар құндылықтарды жаңғыртуға бағытталған. Мәдениеттегі дәстүр оның сақталуының, сабақтастығы мен тұрақтылығының қажетті шарты, адамның, топтың немесе бүкіл қоғамның мәдени болмысының қалыптасуының алғы шарты және конститутивті бастамасы ретінде әрекет етеді. Мұндай жағдайда дәстүрдің жоғалуы немесе әлсіреуі көбіне өткеннен үзілу, рецепттің міндетті сипатына жататын «қасиетті» нормаларды бұзу ретінде теріс қабылданады. Дәстүрлі мәдениет аясында үлкен мәнге ие қоғамдық пікір, әдетте, нормаларды қорғауға және оларды шектен тыс бұзушыларға қарсы бағытталған. Маргиналды тұрақтылыққа қатер ретінде қарастыра отырып, қоғамдық пікір оларға жағымсыз сипаттар береді, оларды мәдени қолайлы шекарадан ығыстырады және сол арқылы мәдениетті динамизм мен өзгерту мүмкіндігінен айырады.

Инновациялық мәдениет, керісінше, динамизммен сипатталады, ол өткенге жататын дәстүрлі формаларды ығыстыруға және болашақты құрайтын жаңа стандарттарды орнатуға бағытталуымен ерекшеленеді. Жаңашылдық көзқарастың негізінде индивидуализм жатыр, ал инновациялық қызметтің тасымалдаушысы – «мәдени қылмысқа» қабілетті жарқын шығармашылық және дербес тұлға. Дәл осы маргиналды тұлғалар қазіргі дәуірдің - Қайта өрлеу дәуірінің бастауында тұрды. Алайда маргиналдар Еуропадағы буржуазиялық революциялардың жеңісінен кейін нақты заңдылыққа ие болды, бұл кезде тәуелсіз сыни ойлау, стандартты емес шешімдер қабылдау және өткеннің мәдени стереотиптерінен үзілді-кесілді бас тарту қабілетінде көрінетін инновациялық белсенділік айқындаушыға айналды. Постмодерндік дәстүр аясында маргинал адамзатты барлық мәдени шекаралардан өтіп, әлеуметтік өмірдің жаңа формаларына апаратын мәдени кейіпкер мәртебесін алады.

Дегенмен, инновацияның абсолюттенуі, сондай-ақ дәстүрдің абсолюттенуі мәдениеттің тұтастығын сақтауға қауіп төндіреді: инновацияның ретсіз және көшкін тәрізді сипаты адамды баспанасыз, бейімделмеген секілді сезіндіреді және белгісіздіктен қорқады. «Жаңалықтың қадамы, сонымен бірге, қоғамда қорқыныш тудыратын және шығармашылыққа сәйкес көзқарасты қалыптастыратын қауіп ретінде қабылданады. Және, қоғамның прогрессивті бөлігі процестің жағымды қасиеттерін тануға дайын болса да, консервативті орталар шығармашылық белсенділіктің кез келген көрінісін олардың әлеуметтік тұрақтылығына нұқсан келтіретін қауіп ретінде қабылдайды, бұл шын мәнінде қудалаудың шынайы себебі болып табылады...».

Тарихи тәжірибені талдау мәдениет дамуының жалпы тенденциясы дәстүрлі мәдениеттен инновациялық мәдениетке көшу екенін көрсетеді. Бұл қазіргі қоғам мәдениетіндегі барлық үлкен кеңістікті өзіне тән маргиналдылығымен инновацияның проблемалық өрісі алып жатқанын білдіреді.

Сонымен, мәдени маргиналдылық кеңістігі - бұл бір жағынан дәстүрдің шекарасы мен перспективасын кеңейту арқылы жаңашылдықтың дәстүрге айналу кеңістігі, екінші жағынан, оның стандарттарын бұзу және дәстүрді жоққа шығару. Шынында да, норманың бар болуының өзі шекараны бекіту, оның болуының шарты әрқашан шекараны бұзу, «қылмыс» мүмкіндігі болып табылады. Бұл мағынада қоғамда ресми (заңды түрде бекітілген нормалар) және бейресми түрде бекітілген (моральдық нормалар, әдет-ғұрыптар, дәстүрлер) әлеуметтік-мәдени нормалардан ауытқумен анықталатын өмір салты ретіндегі девиантты өмір салты кез келген мәдениетте міндетті түрде көрсетіледі.

Мәдени маргиналдылықтың мысалы ретінде «андеграунд» (ағылш. underground – жер асты) сияқты құбылысты қарастырайық. «Андеграунд» ұғымы ХХ ғасырдың 60-жылдарында АҚШ-та пайда болды және Нью-Йорк богемиясының бастапқыда «астыртын» субмәдениетіне жатқызылды, контрмәдениет деп аталатын құрамдас бөліктерінің бірі, кең ауқымды маргиналды қозғалыс. Андеграунд «көпшіліктің санасында үстемдік ететін әлеуметтік мінез-құлық пен эстетикалық нормалардың дәстүрлі дағдыларын» жоққа шығарады. В.Курицын атап өткендей, «мәдени астыртын – бұл жеке адамның жан дүниесін құтқару емес, институт. Бұл өз құндылықтары мен басымдықтарын, өз иерархияларын жасайтын жеке тұлғалардың сыни массасы...».

Анықталған коммерциялық қызығушылықтың жоқтығы, конформизм, тәуелсіздік, инновацияға және эксперименттерге ұмтылу андеграундтердің негізгі сипаттамалары болып табылады. Бұл сипаттамалар батыстық пен кеңестік астыртындарға ортақ, дегенмен олар айтарлықтай ерекшеленеді.

Мақала авторы - Өлмесова Аружан. «Әл-фараби атындағы Қазақ Ұлттық Университеті», «Философия және Саясаттану факультеті», «Дінтану және Мәдениеттану кафедрасы», «6B03102 -Мәдениеттану» білім беру бағдарламасы, 3 курс студенті

Жетекшісі – Аликбаева Маржан Башановна

Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз: