Болды, шырағым, болды

Шаған бойының бір қазағы Омбы айналып, Көкшетауға келеді. Көкшетауда бір үйге түсіп қонады. Бір кезде қарас керегеде қолдан шапқан қаз мойын қоңыр домбыра ілулі тұр екен.

— Мына домбыраны тартып көруге бола ма?—деп сұрайды әлгі кісі үй иесінен.

— Е, неге болмасын, иесіндей тартсаң беріп те жіберер едім,— депті.

Әлгі жігіт домбыраны шалқытып тартып отырып, бір кезде Біржанның «Айтбайына» басып кетеді. Оны бола беріп «Жамбас сипарды» үзілтеді. Үй иесі қарт ұйып тыңдап қалыпты. Мұны байқаған әлгі жігіт:

— Біздің ауылдың Біржан деген қазағы осылай шырқаған екен,— дейді.

— Сенің асылын қай ауыл, қарағым?— деп сұрайды қарт.

— Біз Шаған бойынікіміз.

Бағанадан бері ұйып отырған қарт, балқып отырған бойын жинап:

— Болды шырағым, болды, енді айтпай-ақ қой,— деп орнынан тұрып кетіпті. Сөйтсе түпсіз мақтаншақ бөсіп отырып, өзінің Біржанның ағайындарының ауылында отырғанын, қолындағы қоңыр домбыра Біржан баласы Асылдан қалғанын сезбеген екен...