Өлең, жыр, ақындар

Жайық жағасында

  • 01.06.2019
  • 0
  • 0
  • 5027
Ақ Жайық жарға бас ұрып,
Асығып кейін қайтады.
Толқынды толқын асырып,
Жасырып сырлар айтады.

Мұнарлы арна ыңқылдап,
Жабағы жалдар ұйысып;
Күледі тағы сыңқылдап,
Толқын мен толқын сүйісіп.

Жүзінде көшіп жыл легі,
Қарайып барып тұтылды.
Жылағаны, күлгені –
Бәрі жалған сықылды.

«Мен – Жайықпын, тумаңмын,
Жоқ шығар-ау таласың.
Тазартып қаннан жуғанмын
Махамбет ердің жарасын.

Немене? Таң қаласың!
Деміңді ауыр аласың –
Жалғыз сен бе жан ашыр?
Баласың-ау, баласың!»

Бір салмақ түсті сезімге,
Аумады көзім елестен:
«Жарасын жуып, өзін де
Жұтқан өзің емес пе ең!–»

Дегім келді мен кенет,
Жайыққа жардан үңіле.
Тарих тұнды дөңгелеп
Жанарымның түбіне.

Ағады Жайық қарайлап.
Көрінді қатпар бір маңдай,–
Батырды еске ап бар аймақ
Бөріксіз, үнсіз тұрғандай.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Бір сәт

  • 0
  • 0

Жұлдыздары жымың-жымың күліп түн
жібек нұрын шашып тұрды үміттің.
Қашан еді, қай түп еді? —
Ұмыттым.

Толық

Эпиграммалар

  • 0
  • 0

Қызық, қызық қарап тұрсақ «қасіреті» мұның да,
тұңғыш шыққан гүл секілді махаббаттың тыңында.
«Ақсары қыз», «Қара қыз» – деп жыр жазады ол дамылсыз
әйелінен басқа адамның атын білмейд, шынында.

Толық

Құрдасыма

  • 0
  • 0

Жыр жазарсың – мықтасаң,
Баурында туған төбенің,
Өзіңді-өзің ұқпасаң
Сені кім ұғар деп едің!

Толық

Қарап көріңіз