Өлең, жыр, ақындар

Жайық жағасында

  • 01.06.2019
  • 0
  • 0
  • 4799
Ақ Жайық жарға бас ұрып,
Асығып кейін қайтады.
Толқынды толқын асырып,
Жасырып сырлар айтады.

Мұнарлы арна ыңқылдап,
Жабағы жалдар ұйысып;
Күледі тағы сыңқылдап,
Толқын мен толқын сүйісіп.

Жүзінде көшіп жыл легі,
Қарайып барып тұтылды.
Жылағаны, күлгені –
Бәрі жалған сықылды.

«Мен – Жайықпын, тумаңмын,
Жоқ шығар-ау таласың.
Тазартып қаннан жуғанмын
Махамбет ердің жарасын.

Немене? Таң қаласың!
Деміңді ауыр аласың –
Жалғыз сен бе жан ашыр?
Баласың-ау, баласың!»

Бір салмақ түсті сезімге,
Аумады көзім елестен:
«Жарасын жуып, өзін де
Жұтқан өзің емес пе ең!–»

Дегім келді мен кенет,
Жайыққа жардан үңіле.
Тарих тұнды дөңгелеп
Жанарымның түбіне.

Ағады Жайық қарайлап.
Көрінді қатпар бір маңдай,–
Батырды еске ап бар аймақ
Бөріксіз, үнсіз тұрғандай.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Бала біткен шаттанды

  • 0
  • 1

Бала біткен шаттанды,
Төменде – олар, төрде – біз,
Кебежені ақтарды
Табақ алып жеңгеміз.

Толық

Сарапшы

  • 0
  • 0

Түгі түрлі деп сынап тоты құсты
Кірісті іске бір мықты оқымысты.
Тағдыр салса — кім тартпас ауыр сынын —
Жұлды талдап тотыны қауырсынын.

Толық

Қара емен едім, жұт алды

  • 0
  • 0

Қара емен едім, жұт алды,
бүп-бүтін болам мен қайдан?
Сындырды бір бұтамды
атылған оқ торғайға.

Толық

Қарап көріңіз