Өлең, жыр, ақындар

Жайық жағасында

  • 01.06.2019
  • 0
  • 0
  • 4743
Ақ Жайық жарға бас ұрып,
Асығып кейін қайтады.
Толқынды толқын асырып,
Жасырып сырлар айтады.

Мұнарлы арна ыңқылдап,
Жабағы жалдар ұйысып;
Күледі тағы сыңқылдап,
Толқын мен толқын сүйісіп.

Жүзінде көшіп жыл легі,
Қарайып барып тұтылды.
Жылағаны, күлгені –
Бәрі жалған сықылды.

«Мен – Жайықпын, тумаңмын,
Жоқ шығар-ау таласың.
Тазартып қаннан жуғанмын
Махамбет ердің жарасын.

Немене? Таң қаласың!
Деміңді ауыр аласың –
Жалғыз сен бе жан ашыр?
Баласың-ау, баласың!»

Бір салмақ түсті сезімге,
Аумады көзім елестен:
«Жарасын жуып, өзін де
Жұтқан өзің емес пе ең!–»

Дегім келді мен кенет,
Жайыққа жардан үңіле.
Тарих тұнды дөңгелеп
Жанарымның түбіне.

Ағады Жайық қарайлап.
Көрінді қатпар бір маңдай,–
Батырды еске ап бар аймақ
Бөріксіз, үнсіз тұрғандай.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Мылқау

  • 0
  • 0

Ың-ың етті.
Екі қолы ербеңдеп,
төсін түртті сұқ саусағы "мен", "мен" деп.
Бұдан өңге түк ұқпадым мен де емге —

Толық

Мойнына арқан түсіп, күш батпаған...

  • 0
  • 0

Мойнына арқан түсіп, күш батпаған,
көнбеген жаз – кермеге, қыс – қақпаға,
бір асау әлі қашып жүрген сын-ды,
құрыққа сол күндері ұстатпаған.

Толық

Өткеріп сезімді күн, төзімді айды...

  • 0
  • 0

Өткеріп сезімді күн, төзімді айды,
Іздесем табар едім сөз ыңғайлы;
Сөзді емес, отырып-ақ өз төсіңде,
Туған жер, ойланамын өзің жәйлі.

Толық

Қарап көріңіз