Жұлдыздар сөніп барады
- 1
- 8
Айналып келді батқан күн,
Жығылды түннің жалауы.
Алауын бақпай ақ таңның,
Жұлдыздар сөніп барады.
Қиын не бар?..
Мың құбылған қуаныштан, дерттерден,Қиын не бар, адам жанын зерттеуден?
Мен келемін өз жанымды зерттеумен,
Бірде аяз, бірде жалын, өрт кеудем.
Арзан не бар ойнау менен күлуден,
Қымбат не бар, адам сырын білуден?
Мен әуремін, өз сырымды білумен,
Кеше бұзып, өкінемін бүгін мен,
Жылдарымды еске аламын бүлінген.
Адамдардың жаны менен жүрегін,
Ойлайтын ем, бір кісідей білемін...
Ажырата алмай шуақ, түнегін,
Танығанға мәз болыппын іреңін.
Ертең басқа, бүгін жақсы көргенім,
Өз көзіме өзім,
Ғажап!
Сенбедім.
Кесерткідей ауыстырған ендерін,
Түсінбеймін қылығына пенденің.
Жылдар бойы бірге жүріп, бір күлген,
Жақыныңның жат боларын кім білген.
Адамдарды зерттей алмай жүрмін мен,
Оны зерттеу мүмкін емес, білдім мен...
Пікірлер (3)
Пікір қалдырыңыз
Үш бақытым
- 3
- 237
Ең бірінші бақытым - Халқым менің,
Соған берем ойымның алтын кенін.
Ол бар болса, мен бармын, қор болмаймын
Қымбатырақ алтыннан нарқым менің.
Мадина
Өте ƏДЕМІ өлеңдер
Гүлбақыт Бисембаева
Осы бір өлеңнің соңғы шумағындағы ...Жылдар бойы бірге жүріп бір күлген, жақыныңның жат боларын кім білген деген ұйқасы қазіргі өмірдің бет бейнесі. Жақыннан асқан жау жоқ, бауырдан артық дұшпан жоқ болып барады. Мойындау ауыр, ащы, жаныңды ауыртып барады бірақ шырылдаған шындық осы. Аспанға атыл, көкке шаншыл аласұр сыртқа тістеніп білдіртпесең де іштей мойындайсың...әттең ай, пиғыл тарылып, зымияндық кеңейді, көңіл азайып, мысқыл көбейді...адамнан адамгершіліктің ауылы ел асып көшіп кеткен заман болды ғой...
Алмас
Қиын не бар?..