Ләйләға

Ләйләсі емес арабтың
Айтарым менің жыр етіп.
Қанатындай талаптың
Өмірге ұшқан шыр етіп.
Жас өмірдің өрінен
Мезгілсіз түскен бөлініп,
Ләйлә ғой жастық төрінен
Жоқ болған аз жыл көрініп.
Жайнап бір туған жас ару
Өзенде өскен сүйріктей.
Жоқ онда жалған жасану
Бұйығы өрен жүйріктей.
Өмірге күле туды да,
Гүл болып өсті аз күндік,
Арманға бола туды ма,
Ардақты жан деп біз жүрдік.
Қиянатсыз қыршын жан,
Кез болған кенет ажалға,
Сүйріктей көктей қыршылған,
Күн кезі түспей азанда.
Арманда кеттің, Ләйләжан,
Ардақты едің туысқа,
Туыстан бөлек сайлаған
Бар ма еді досың тұрмыста?
Оған аузым бармайды,
Қимаймын асыл жүзіңді,
Сипатың сөнбей арбайды,
Салалы кірпік көзіңді.
Үнемі көріп тұрғандай
Қиылған қара қасыңды.
Боламын мейірім бұрғандай
Ойыма ап сендей асылды.
Ару едің, асыл ең,
Жетсе деп едік жеткіншек,
Ғылымға қадам басып ең,
"Мұқтажсыз соған жеткізсек",-
Деген ізгі ниетпен
Мәпелеп еді жеңге, ағаң.
Жетсін дер асыл ниеттен,
Ойлар басқа ой кім саған.
Жазығың жанға бар ма еді,
Көркіңнен басқа көз тойған.
Тұла бой толған ар еді,
Жасалған жандай нұрлы ойдан.
Айтуға ауыз бармайды,
Қош бол деп мәңгі, жас Ләйлә.
Ақын ой — жырын арнайды,
Тағдырға таппай басқа айла.
Тебірентіп жатқан жеріңді
Сайрасын арман бұлбұлы.
Сүйсіндірмей еліңді,
Үзілген өмір бір гүлі.
Қалдың да семіп хабарсыз
Қара жер құшағы қайран гүл,
Сирек – ақ туар сендей қыз,
Жылыстар дүние миллион жыл.

1958

---