Жел тәңірінің тақтасы

Гулейді жел, сусылдайды жас тоғай,
Ұйтқиды жел, ойнақтайды тоқтамай.
"Жел тәңірінің" тақтасы тұр қияда,
Арфасы жоқ жел сайратқан шертіп жәй.
Ерте кезден ел сақтаған бір аңыз:
"Осы дәнде тұрған дейді бір жас қыз,
Қызға ғашық ай мен жұлдыз, жерде жел,—
Сұлулардың сұлуы екен қыз нағыз.
Бір күн түнде ғайыптан қыз жоғалған,
Белгісіз боп көк пе, жер ме, кім алған?..
Жел долданып іздеп қызды шарқ ұрған,
Жел лебінде содан зарлық үн қалған.
Қызды іздеп жел бармаған жер қоймаған,
Табармын деп өмір-бақи ойлаған,
Табар ма жел табылмасты іздеген,
Арманменен өксіп бір саз ойнаған.
Осы сазға үнін қосып жас тоғай,
Арфа болып қызыл шырша қарағай,
Ішегін тағып шырмауықтың талынан,
Сиқырлы үнді үзбейді екен осы сай.
Жел мен арфа үнін қосып сан мың жыл,
Үнге қосып айтса керек сан мың жыр,
Ішек тозған, арфа қурап күл болған,
Арфа да жоқ, жырдан да жоқ еш сыбыр —.
Жыр тәңірісі Лермонтовқа тас тақта
Орындық боп, Демон жырын бір шақта —
Жазыпты да айтты деген аңыз бар,
"Демон жырын мен жазамын, сен сақта".
Күнде кешке осы аңғардан жел гулеп,
Орман шулап желге үн қосып дүрілдеп,
Лермонтовтың Демоны ұшып жүргендей,
"Тіл қатқандай бірі - біріне жер мен көк".
Дейді екен ел ақын рухын сыйлаған
Шежіре қыз да ел аңызын жинаған,
Көрсетті әкеп "жел тәңірінің тақтасын",
Арфасы жоқ тас тағанын қираған.
Жел қанаты Лермонтовтың қиялы,
Тұғыр қылып мынау ғажап қияны,
Демонының тарауларын жазғанда,
Көк меңзеген ұлы ақынның әр жаны.
Күңіреніп тілдескендей аспанға,
Мұз күмбезді Эльбрустай асқарға.
Мынау сұлу ел аңызын арқау қып,
Жазған шығар дедік сырлы дастанға.

---