Асыл замандас туралы сөз

Мұхтарға

Тұлғаңа тұтас сыйып екі ғасыр,
Толғанса ой теңізі ұлан-асыр,
Алдыңа әлем сыры кестеленіп,
Құйылып еді кеудеңнен керемет сыр.
Боталап төңкерілсе ойлы көзің,
Толқындай аспан атып ұлы сезім.
Көркемдік тізбектеліп суреттері,
Құрғандай заманға арнап ойдың тезін.
Сол шақта табиғатқа бір толғанып,
Семсерін әділеттің қолына алып,
Алдыңнан өткізуші ең ғасыр көшін,
Түнекті түрілткендей тұман жарып.
Жарқылдап жүрегінен от найзағай,
Тұрғандай өзі келіп ақын Абай.
Әрбір үй, әрбір жүрек сырға сүңгіп,
Табатын ұлы тағылым өзіне сай.
Тартқанда тұңғиықтан Абай көшін,
Ала алмай зұлматтан арман өшін,
Жалыннан өртенгендей жалғыз дана,
Қиянат қылышына ашып төсін.
Өткенін өмірін улап қайғы арқалап,
Таппаған сөзден басқа жанға жарақ.
Тұлғасын ұлы жанның бердің жасап,
Сүйсінтіп күллі әлемге кетті тарап.
Халқыңның асқақ ойын, әсем сырын,
Көрмеген, естімеген елге бұрын.
Жайнатып аспанынан бүкіл әлем
Жеткіздің тамылжытып ғажап нұрын.
Дән риза болып халқың туғаныңа,
Бөленді ел мақтан ғып думаныңа,
Жұлдыз боп жарқырадың маңдайдағы
Іңкәр ғып ұзағырақ тұрғаныңа.
Бір ғана мәжілісің бірге кешкен,
Дос-жарға ой қалдырып орнап естен –
Кетпестей Ләззәтті ізі жатушы еді
Таралып алуан сырлар ондай кештен.
Әлі де ортасында сол халықтың
Тұрғандай сүйсіндіріп сол қалыпты үн,
Кетер ме замандастың көкейінен,
Отырсың қатарында күні бүгін.
Сан қилы бел-белесте дауыл кешіп,
Халқыңмен сынды өткелде бірге көшіп.
Шыңына ұлы заман бірге аттандың,
Көрген жоқ бұл жорықта өкпең өшіп.
Бір емес өтер жылжып сансыз жылдар,
Арналар ардақтап жұрт сансыз жырлар.
Күн санап жайнай түсер асыл мұраң,
Демеймін ұлы есімді заман ұрлар.
Армандар сонау - сонау өзің тізген,
Меруерттей көк теңізден сушы сүзген,
Алдыңда асыл тұлға келешектің
Өзіңмен тұрар қатар өшпей көзден.

8 маусым, 1962 жыл

---