Көкшетау – күз

Баянғали Әлімжанұлына

Көкшетау - кейде қарлы, кейде қарсыз,
Сексен қол мұз ерінді сөйледі әлсіз.
Тұнжырап көшеде отыр Ақан Сері,
Жәутеңдеп көп қарадым бейнеге әнсіз.
Сүйенген домбырасы жарағына,
Сыпаның әлі жаны жаралы ма?
Сәскенің шуағы еппен ерітеді,
Серінің қатқан қарын қабағына.
Ісімді жақтырмай тұр кекті мұжық,
Шен тисе бергісі бар бетті бұзып.
Сал Біржан "Адасқақты" шырқай беріп,
Дауысы мұз боп қатып кетті үзіліп.
Көкшенің көгін кіл жат өлең шарлап,
Осқырып кеңседе отыр көбең шардақ.
Көзіме қанша іздесем түспей қойды,
Жаяу сал, Балуан Шолақ деген шалдар.
Ақынның мүрдесі жоқ қорымында,
Қайтпай тұр жел батаға солығым да.
Мінбеде Мағжан шығар Қызыр2 отыр,
Сәкеннің Көкен3 қалған орынында.
Қалмапты салда қайрат, серіде айбат,
Қанаты көтерем қудың өлі байрақ.
"Көкшетау — жер жұмағы" демеуші ме еді,
Жұмақты алған екен пері жайлап.
Тұра тұр, бұралқы жел, желіп үрмей,
Теріскей тірілгенмен, өлі – күнгей.
Мүсіндер көшедегі тастап қашқан,
Мысалы, Періштенің кебініндей.
Хақ — Алла! Азаттықты биікке бер,
Қалмасын мәңгі жетім сүйікті өнер.
Кебінін шешіп кеткен көп періште,
Бір күні кебенегін киіп келер!
"Көкшетау - кейде малсыз, кейде қарлы"
Соны айтып күбірлейді Бейне Зарлы.
"Көзіңе қарап жүр, деп, соқтығыспай!.."
Сар шашты, көк бет қайың сөйлеп алды.
Қазақтың қолды болған тауы сурет,
Сен - салдан, мен - қайқыдан ауысып ек.
Шертетін шерлері көп шешен — сақау,
Әншінің дабысы бар, дауысы жоқ.
Тап келіп Өлі араға ай шықпаған,
Мұңайып Маңғыстауға қайтып барам.
"Ай аман туғай, - дедім, - Оқжетпестей,
Алаштың Ақ Күмбезін айшықтаған.

---