Тыныштықбек аңқылы

Шәр - Семейде, "Шәкәрімнің даңғылын",
Мекен қылып тұрып жатыр Ар - Ғұн ұл.
Күйік қанат Періштеге ұқсайды ол,
Кешіп келген Жұмақ жақтың шалғынын.
Бұлттарынан мамыр үні аңқыған,
Құстарынан сәуір үні саңқыған,
Айды арқалап аққулары қалқыған,
Жұлдызында Тәңір үні балқыған.
Сұрапыл бар сай жылайтын зарпынан,
Бір ақын бар - ай құлайтын Антынан.
Шөгіп қалған жықпылына жанының,
Дегелеңнің үстіндегі бар тұман.
Түсіп кеткен тіл салақтап тиынға,
Келе алмайды ол мұнша батпақ жиынға.
Айтқыза ма, білгенінің біреуін,
Миллион көз тұрса алақтап миында.
Тарпан, ба, әлде, ырғып өткен араннан,
Салқам ба, әлде, тысқарылау санаңнан.
Түршіктіріп жалған ауа жаланған,
Бүршікті іліп ар жақтағы Ғаламнан,
Ыршып шығып жербетілік харамнан,
Ауыз тиген жұпар иіс тағамнан.
Жердің қиы сатылғанда өліп ол,
Жердің миы атылғанда жаралған.
Қара тастың тамырына шам жағып,
Жарығына отырады таңданып,
Мөр басылған Пешененің Аллалық,
Көшірмесін ақ қағазға таңба ғып.
Сана көзін тұмшалап ап бір ақ мұң,
Салқынына алып шыққан Жұмақтың.
Тұнығында аңқылы бар бұлақтың,
Ұғымында қаңқылы ұран жүр Аққу,
Жұлынында жалқыны бар шырақтың.
Төбесінде көшіп барады бір ақ мұң.
Ел қондырған Шыңғыстауға шамасы,
Мамай батыр, асыл сойы, бабасы.
Абай жатыр - дақыл еккен данасы,
Шүпілдейді дәнге толы қанасы.
Мұңайтады еске түсіп Анасы,
Көрінгенде Қарауылдың қарасы.
Мас боп түсіп қалған Ғарыш - Қайықтан,
Кетеді ұқсап келген жанға ғайыптан.
Қайық қайда?
Түсіре алмай есіне,
Қиналады сәтінде енді айыққан.
Көрешегі қолында ма адамның?!
Сонда да оған шағым айтам, шағам мұң,
"Бытқылында қаңғып кетпей ғаламның,
Тұтқынында жүре тұр,-деп,- Шағанның."
Семей Шәрі - сегізінші қабатта,
Енген сынды сегізінші абатқа,
Шығып қалған пендешілік санақтан,
Құлыпты алған пейішке еніп санаттан.
Қауырсыны қара түнді қанатқан,
Қанатының жарқылында жаны аққан,
Шәйір тұрып жатыр. Қара!
Қарап қал!
Қарасаңыз ұл ұғынса, ұқса қыз,
Санаңызбен шайнамай-ақ түк сағыз.
"Тыныштықбек Аңқылына" өтесіз,
"Шәкәрімнің даңғылынан" шықсаңыз.

---