Өлең, жыр, ақындар

Өлген ақынның өзін жерлеуге жиналғандар алдындағы монологі немесе қабір басындағы сөз

  • 02.08.2019
  • 0
  • 0
  • 6095
Бұл дүниенің қызығына тоя алмай,
Жортып жүрген жігіт едім қояндай.
Енді бүгін тас табытта жатырмын,
О, Алла-ай!
Кетемін бе оянбай?
Жүруші едік бірде тату – достасып,
Жүруші едік бірде қату – оттасып.
Енді бүгін түк болмаған секілді,
Топтасып,
Келіпсіңдер қоштасып.
Мен сендерге дей алмаймын артық-кем,
Ондай сөзді айтатұғын хал біткен.
Енді бүгін міндетіміз дегендей,
Тартып дем,
Көмесіңдер тәртіппен.
Одан кейін қаза асына отырып,
Кезек-кезек сөйлейсіңдер лепіріп:
Талант еді, тамаша еді демеңдер –
Өтірік!
Сұранамын өтініп.
Жалған айтқан жандарды мен тек бірден,
Шеттерінен сояр едім от тілмен.
Әттең, әттең, өйте алмаймын, өйткені,
Жоқпын мен!
О дүниеге кеттім мен.
Бірақ, менің артта қалған ұлым бар,
Ұлым болса – сөнбейтұғын нұрым бар.
Бірте-бірте өзім болып жасайтын.
Ұғыңдар!
Өлмейтұғын жырым бар.
Рахмет, мені жерлей келгендер,
Бұл бейітке мезгіл жетпей келмеңдер,
Бүгін тірі екенбіз деп сенбеңдер,
Өлмеңдер!
Жаманшылық көрмеңдер.
Қош!
Қош!
Қош!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Мықтылық

  • 0
  • 0

Бір досымыз қызып қалып,
Қабырғаны сүзіп барып,
Қаңғалақтап жүріп кетті,
Дәретханаға кіріп кетті.

Толық

Әке қолы

  • 0
  • 0

Қырларына гүл тұнып,
Кетті дала құлпырып.
Жайнар ма құм жондары?
Құстар әнін төгіп бір,

Толық

Ата мен әжеме

  • 0
  • 1

Атамыз бар – дедушка,
Әжеміз бар – бабушка.
Немере деп қарайды,
Шашымызды тарайды.

Толық

Қарап көріңіз