Өлең, жыр, ақындар

Өгіздің өкпесі

  • 25.08.2019
  • 0
  • 0
  • 1036
Бізді атамзаманнан Өгіз дейтін,
Шөп салып, жем жегізбейтін.
Жайылым кең болатын,
Ауасы ем болатын.
Қамыс құлақты,
Белден келген құрақты
Кешіп жүріп, мол-ақ жейтінбіз,
Тілмен орап жейтінбіз.
Қарын айналып кететін,
Бар дене майланып кететін.
Енді не болды?
Шыққыр көз не көрді?
Жасыл жайлау жыртылып,
Шөп тамыры қырқылып,
Тарылтып төңіректі,
Орнына егін екті,
Біздерді еңіретті:
Өріске бармайтын болдық,
Шөп басын шалмайтын болдық.
Біздерді қорада бағатын болды,
Жемді алдымызға салатын болды.
Сонда, жем деген –
Төгілген терменен
Егілген егін емес пе?
Ал, шөп болса –
Жайылым көп болса,
Еңбексіз-ақ тегін емес пе?
Ай, әттең,
Жайылмаған соң аяқпен,
Жүгерінің сабағы,
Бидайдың сабаны
Бойыңа жұқпайды екен,
Бүйірің шықпайды екен.
Ұстамай тек байлауда,
Еркін айдауда
Жіберсе кең жайлауға,
Сонда нағыз Өгіз болар едік,
Әлдеқайда семіз болар едік.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Балықшы мен балық

  • 0
  • 0

Көк теңіздің жағасында,
Өздерінше жарасымда,
Шал мен кемпір тұрып жатты,
Солғын өмір сүріп жатты.

Толық

Еріншек

  • 0
  • 0

Аңдап ана көңілін,
– Қарным ашты, – деп інім,
Сұрап еді тамақты,
Ұсынды анам табақты:

Толық

Нарық пен парық

  • 0
  • 0

Еркіне кетіп нарық,
Дертіне жетті парық:
Қайда да барсаң қырқысып,
Жұлқысып жатқан халық.

Толық

Қарап көріңіз

Пікірлер