Өлең, жыр, ақындар

Өгіздің өкпесі

  • 25.08.2019
  • 0
  • 0
  • 784
Бізді атамзаманнан Өгіз дейтін,
Шөп салып, жем жегізбейтін.
Жайылым кең болатын,
Ауасы ем болатын.
Қамыс құлақты,
Белден келген құрақты
Кешіп жүріп, мол-ақ жейтінбіз,
Тілмен орап жейтінбіз.
Қарын айналып кететін,
Бар дене майланып кететін.
Енді не болды?
Шыққыр көз не көрді?
Жасыл жайлау жыртылып,
Шөп тамыры қырқылып,
Тарылтып төңіректі,
Орнына егін екті,
Біздерді еңіретті:
Өріске бармайтын болдық,
Шөп басын шалмайтын болдық.
Біздерді қорада бағатын болды,
Жемді алдымызға салатын болды.
Сонда, жем деген –
Төгілген терменен
Егілген егін емес пе?
Ал, шөп болса –
Жайылым көп болса,
Еңбексіз-ақ тегін емес пе?
Ай, әттең,
Жайылмаған соң аяқпен,
Жүгерінің сабағы,
Бидайдың сабаны
Бойыңа жұқпайды екен,
Бүйірің шықпайды екен.
Ұстамай тек байлауда,
Еркін айдауда
Жіберсе кең жайлауға,
Сонда нағыз Өгіз болар едік,
Әлдеқайда семіз болар едік.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Қасқыр мен мысық

  • 0
  • 0

Қасқыр қашып келді орманнан ауылға,
(Емес сірә қонуға)
Жанын сақтап қалуға,
Аңшылар мен қуғыншы иттер соңында.

Толық

Ғажап бала

  • 0
  • 0

Бір күні мен ойладым,
Ой түбіне бойладым.
Таптым жақсы жаңалық,
Ақырында қоймадым.

Толық

Арыстан мен түлкі

  • 0
  • 0

Түлкі бұрын Арыстанды көрмеген,
Көргенде алғаш аз-ақ қана өлмеген.
Кейінірек жанап барып жақындау,
Болып алды бұрынғыдан батылдау.

Толық

Қарап көріңіз