Мәзбұлағым

Естуші ем сен жайында аңыз-дастан,
Бір ұл ем сені айтқанда ауыз ашқан.
Бар ме екен сыңғырыңа тоймай қарап,
Суыңнан тоймай ішіп байыз басқан.

Ізің ғана қалыпты ағысыңнан,
Дастан ғана қалыпты шабысыңнан.
Жылғадағы жығылған мына құмдар,
Құлап түскен із бе толқын жарысынан.

Ел аузында датталып, мақталып ең.
Бала күннен аңыз боп сақталып ең.
Жетем деген ойменен бұлақ көзге,
Талай кеп топырағыңды ақтарып ем.

Ағысыңды көрсек деп ойнақтаған,
Санамызға түйір ой оймақ салған.
Бір уыс топырағыңды қазып кетер.
Ұл менен қыз орныңа ойнап барған.

Жабырқаған үнменен мәз бұлағым,
Дейтіндейсің көзімді қаз шырағым.
Өзенімнің бойында бар ма екен ей?
Тым болмаса түйірдей тамшыларың.

Тамшыларың иненің жасуындай,
Шықшы ытқып соншама жасырынбай.
Мәзбұлағы назданбай шықсаң нетті.
Дел сал ғып Ойыл өзен тасуындай.

Күтіп жүрміз бір ғажап Жаратқаннан.
Бұлағымды Ойылдан оза аттаған.
Не керегін білмеймін, бір білерім...
Жетіспей жүр әйтеуір бір ғажап саған

---