Бақыт

(Диплом қорғағанда)

Бақытым, саған рахмет,
Кешір, балам, сен мені.
Әпердің маған екі рет
Абройды көк пен жердегі!
Мен болмасам кім келер,
Алматыдан, алыстан,
Бала деумен күн көрер
Әке деген данышпан.
Тұқымға біткен өлең-жыр
Саған да дарып түсті ғой,
Ойымда жоқ бұл бір сыр
Құдірет деген күшті ғой.
«Мынау да ақын!» — деді жұрт
Содан да зәрем ұшты ғой.
Баласың-ау жасырақ
Салыстырсам құрбыңмен,
Көзімнен жасым шашырап,
Сабыр таппай тұрдым мен.
«Ғафуович» дегенде —
Не боларым білмедім.
Қалмады менің зердемде
Жылағаным, күлгенім.
О, бұл күннің өлшемі
Бақыты менен беделін.
Тоқсанға жасым келсе де
Толтырып айтпай өлермін.
* * *
Бәрін жасар жөнімен
Тағдыр қолы епті ғой,
Менің әкем менімен
Мақтана алмай кетті ғой.
Есесіне мен соның
Бақытымды еске алам,
Балалығымды ең соңғы,
Еркелігімді кеш, балам!
Бір тілегімді бер менің,
Мен соңыңнан ерейін,
Әке қызығын көрмедім,
Бала қызығын көрейін!
* * *
Алтай-Алтай, ауылым менің,
Ағайыным, азба, сен!
Мәңгі жасыл балғын жерің
Қыста көркем, жазда әсем.
Мен атынды ашық атап,
Көп айтармын сен бар, — деп.
Бауыры — жұмақ, төсі — рахат
Басы бүтін ел бар, — деп.
Сен де айтарсың қазақта бір
«Ұл бар еді біздің» — деп,
Ақын екен әжептәуір,
Жігіт екен қызу, — деп.

---