Өлең, жыр, ақындар

Өмір күші

Мыңдаған қалам өрнегі түсіп,
Алуан көздің от ізі қалған.
Талайдың басып алақаны ыстық,
Екінші қолға суымай барған,

Маған да жетті сол қағаз қымбат,
Жүректен шықты мызғымас антым.
Қаламның бойын қуалай зырлап,
Құйылды барып қағазға әрпім.

Үндеуден көрді көзім тез шалып,
Інімнің қолын қойылған шапшаң.
Тұрғандай болды тұтасып халық,
Осынау байтақ астында аспан.

Жалауын бейбіт өмірдің ортақ,
Көтеріп қолдан айбарлы үнмен.
Астында тудың тұрды бір шырқап,
Өзімдей ұлан өмірді сүйген.

Толды да кеуде сезіммен күшті,
Өмірдің алып қайратын көріп.
Келешек маған жымия түсті,
Өзінің ғажап ісіне сеніп.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Шеберлер

  • 0
  • 0

Бар бір шебер жалғанда
Бармағынан бал тамған.
Өзен, тау да, орман да
Тым өзгеше ол салған.

Толық

Ақ үй туралы аңыз

  • 0
  • 0

− «Абылайдың ақ үйі» - дейсің бе, сен?
− Енді көріп, еркін ғой - менсінбесең!
Қызылжардың бастағы тәжіндей боп,
Сол түсетін есіңе Есіл - десең.

Толық

Туған өзен бойында

  • 0
  • 0

Кеше ғана бір үш қыстау тұратын,
Мекен етіп менің атам суатын,
Жар басында ұмыт қалған үш тұмақ
Секілденіп, қарсы алдымнан шығатын.

Толық

Қарап көріңіз