Өзім туралы

Қарамастан мөлшеріне жасымның,
Тас-түйінін тоғыстырып басымның.
Өзім жайлы мен де жазып көрейін,
Жолын қуып ұлы ақын Қасымның.
Қасиетті Қазығұрттың гүлі едім,
Топырағында Оңтүстіктің түледім.
Жер бетінің қай жолында жүрсем де,
Ел деп соғар менің жалғыз жүрегім.
Әлбетте, мен болашаққа сенемін,
Сонда-дағы терең ойға енемін.
Маңдайыма жазылған бар ғұмырдың,
Он сегізін артқа тастап келемін.
Он сегіз жыл... бақандай он сегіз жыл,
Мен көз аштым екі мың бірінші жыл.
Маған ғана жазылған бұл өмірде
Шұбата айтар не ұғып, не тындырдым?
Көмейімде қызыл тіл текке төнбес,
Көкірегімде жаным бар мәңгі өлмес.
Уақыт, шіркін, ырқыма көнбесе де,
Болашаққа үміттің шамы сөнбес.
Ұға отырып, өмірімнің мәнінен,
Адамдарды бағаламан сәнімен.
Сырт келбеттің маған еш маңызы жоқ,
Артық қоям жан дүниені бәрінен.
Руханият байлығымен толсам болды,
Арманымның ақ шығына қонсам болды.
Тәнімнен жаным шығып өлген кезде,
Адам деген атқа лайық болсам болды.
Жаратқанды еске алып таңертеңнен,
Еңбек еткім келеді қара термен.
Бармақ шайнап, өкінгім келмейді мен,
Қауышқанда қасиетті қара жермен.

---