Қараңғылық құрсауында

Тыныштық... Қою түн... Қараңғы,
Жаулайды сансыз ой санамды.
Түнекке беріліп кетемін,
Ойға алып көкжиек даламды.

Үнсіздік... Тағы да қараңғы,
Көңілім бәріне алаң-ды.
Мынау түн барлығын бүгіп тұр,
Жарықсыз жасырып ғаламды.

Тып-тыныш... Әлі де қараңғы,
Тереңнен түпсіздік қаланды.
Өткеннің өресін өбектеп,
Қара түн қазады жарамды.

Тым-тырыс... Айналам қараңғы,
Жер әлем тұманға оранды.
Көш бастап барады қара бұлт,
Қосақтап қойнына боранды.

Әлі үнсіз... Бүкіл жер қараңғы,
Қалғандай шел басып жанарды.
Қоюлап қара түн басумен,
Жер жаһан қайтадан жаңарды.

Тағы үнсіз... Барлығы қараңғы,
Кенеттен бір сәуле жаралды.
Қара бұлт астынан ай шығып,
Аппақ нұр әлемге таралды.

Түйін:
Көңілім аралап асқарды,
Өмірім- жазылмас дастан-ды.
Ғажайып басталып, бұлт кетті,
Ай-жұлдыз өрнектеп аспанды.

Осылай қылаңдап таң атты,
Ай сөніп, күн нұрын таратты.
Мен болсам отырмын әлі де,
Шимайлап ақ қағаз парақты.

Сезімім қиялмен астаса,
Жүрегім нұрлана бастаса.
Түнекпен ілесе кететін,
Менің-ақ шабытым басқаша.

---