Өлеңмен өрілген өмірі

Мұқағали атамыз дара ақын,
Әр өлеңмен сездірген махаббатын.
Өлеңменен жеткізген өз өмірін,
Туған жерін, Отанын, балалығын.
Мақтанышы қазақтың,
Мақтанышы Алаштың.
Өлеңдері ғажап тым.
Өлеңменен өреді,
Өнегесі көп еді,
Өнегелі есіл ер.
Өлеңін оқы да, өзің көр.

Поэзия әлеміне бойласаң,
Падишаһы Мұқағали атамыз.
Атамыздың өлеңіне көз салсаң,
Анық білем, ол – ақиық ағамыз.

Міне күндер, айлар мен жылдар өтті,
Тебірентті мендегі жас жүректі.
Мұқағали атамыздан үлгі алып,
Маған да бұл қасиет дарып кепті.

Жаным қайыс сені есіме жиі алсам,
Ғұмырыңның болды білем сыйы арзан.
Жүректерді паршалайтын парақ жыр,
Қалай шыдап жүрген екен Тянь-Шянь.

Естеліктер қаз соңындай сызған-ақ,
Сол баяғы жапырақсыз күз қалад (ы).
Мұз жартаста муза мұны аңдыған,
Хантәңірді қорып жүрген мұзбалақ.

Мұқаң қайда, әуелетші, шырқатшы,
Санамдағы сергелдеңді, сырды ашшы.
Кеңсайдағы қиялымнан ояндым,
Көк тасыңа тырс еткенде бір тамшы.

Оқығанда жырыңды жаным тыныш тапқандай,
Әр сөзіңде бір үлкен мән-мағына жатқандай.
Өлеңдерің жанға шуақ, жүрекке жылу береді,
Қара түнім сәуле шашқан күндей болып атқандай.

Мұқа атам қазақтың ірі тұлғасы,
Поэзия оның жанына жақын жолдасы.
Мұңайған кезде демеу берер ақынға,
Қылқалам мен ақ қағаз болған сырласы.

Ойлы көз бен отты жанар,
Отан десе оттай лаулар.
Мұқаң сынды нардай ұлдар
Бір ғасырда бір-ақ туар.

Бірақ біздер бұған ешбір налыман,
Жыр-дастанын мұра етіп қалдырған.
Туар әлі шоқжұлдыздар қазақта,
Аман болса, аналар сынды Нариман.

---